definiciones%20de%20terminos%20flamenco.pdf

Definiciones de términos flamenco 13
articulation
articulatie n. / f. / -s [articuleren - - articulatorisch]
articulatie is de wijze waarop de kaak, tong, ... (articulatoren) bij de productie van de
spraakklanken specifiek bewegen en de wijze van het gebruik van spraakklanken als
drager van betekenis in een taal. Het is dus een opeenvolging van spraakbewegingen
(Winkler Prins, Stes)
e.g. Spraakklanken kunnen worden ingedeeld naar hun articulatorische eigenschappen. Het meest
fundamentele verschil is dat bij de articulatie van klinkers (vocalen), de lucht het spraakkanaal
ongehinderd kan verlaten, en bij de articulatie van medeklinkers (consonanten), het spraakkanaal
geheel of gedeeltelijkafgesloten is. (Van Dale, eigen context)
◊ articulatiewijze, articulatiestoornis, articulatieorganen
articulators
articulatieorganen n. / n.
= articulatoren
organen die de articulatie mogelijk maken, organen die gebruikt worden bij het vormen
van de verschillende spraakklanken (Leijenaar, eigen definitie)
e.g. Bij sonorante klanken passeert de luchtstroom zonder veel tegenwerking van de
articulatieorganen door de mond-, neus- en/of keelholte. De articulatieorganen die gebruikt
worden bij de labiodentalen zijn de bovenlip en de ondertanden.
(http://odur.let.rug.nl/~wjansen/onderwijs/klankleer/PowerPoint/College4-temp/tsld015.htm, eigen
context)
articulatory difficulty
articulatiestoornis n. / f. / -sen
de articulatiebewegingen bij de spraakklankproductie benaderen de normale doelpositie
niet, wat een uiting kan zijn van een fonetische moeilijkheid om de bewegingen te
maken of een moeilijkheid in de fonologische regeling. Deze stoornissen van de
gearticuleerde spraak uit zich in weglating, vervorming of vervanging van spraakklanken
tijdens het spreken (Van Maele, Stes)
e.g. Articulatiestoornissen interfereren dikwijls met de spraakverstaanbaarheid en de gevolgen voor
de communicatie kunnen voor de spreker en de luisteraar dan ook onaangenaam zijn. (Stes)
articulatory disorder
articulatieafwijking n. / f. / -en [afwijken - - afwijkende]
= afwijkende uitspraak
afwijking van de normale ontwikkeling van de articulatie. De spraakklanken worden op
een verkeerde, afwijkende manier geleerd volgens een systeem dat verschilt van het
fonetisch systeem dat tot de betreffende taal behoort (Leijenaar, eigen vertaling)
e.g. Spreken met een accent, dialectisch spreken en de afwijkende uitspraak van anderstalige
kinderen zijn geen articulatiestoornissen in bovengenoemde zin maar eerder
articulatieafwijkingen. In de omgeving van het kind is dat juist een normale uitspraak. (Pronk-
Boerma)
articulatory practice
spraaktraining n. / f. / -en [spraak trainen - - spraakgetraind]
= articulatorische training