STUDIE NAAR DE FACTOREN DIE DE VRIJHEID VAN ... - igvm

Om het met de woorden van Hooghiemstra (2003) te zeggen: Jongeren zoeken voortdurend naar nieuwe vormen
van acceptabel gedrag.
1.3 HET HUWELIJK: VERWACHTINGEN, AFSPRAKEN EN ONTGOOCHELINGEN
Kwantitatief onderzoek bij schoolgaande jongeren in Brussel, Charleroi en Luik toont aan dat huwen en het stichten
van een gezin voor de meeste jongeren, allochtoon of autochtoon, nog steeds een belangrijke plaats inneemt in
hun toekomstbeeld. Jongeren willen vooral huwen om zicht te engageren op lange termijn en om kinderen te
krijgen. De belangrijkste aspecten voor een geslaagd huwelijk zijn voor alle jongeren liefde (90%), communicatie
(87%) en respect (83%) (Garcia, e.a., 2005). De meeste jongeren van Marokkaanse en Turkse origine zouden een
huwelijk als een culturele en een religieuze vanzelfsprekendheid ervaren (Hooghiemstra, 2003).
In de gesprekken werden de meisjes en vrouwen gevraagd naar hun verwachtingen naar het huwelijk toe en of
zij vooraf aan het huwelijk bepaalde afspraken zouden maken met hun partner. We hoopten met deze vragen niet
alleen inzicht te krijgen in de reële verwachtingen van vrouwen van verschillende leeftijden en origines, maar ook
een zicht te krijgen op de onderhandelingsruimte tussen vrouwen en mannen.
De gehuwde vrouwen van Turkse origine zeggen dat zij van het huwelijk verwachtten voor ze huwden gelukkig te
zijn, een gezin op te bouwen. Zij die huwden met iemand van het land van herkomst hoopten erop dat hun partner
werk zou kunnen vinden. Ze hoopten ook om goed overeen te komen en verlangde naar een relatie van vertrouwen
en respect. De oudere vrouwen, die sinds tien of meer jaren gehuwd zijn, benadrukken dat respect en vertrouwen
belangrijker zijn dan verliefdheid, omdat verliefdheid niet blijft duren. Ze zeggen ook dat het huwelijk van hen
veel geduld gevraagd heeft, omdat er veel tijd nodig was om elkaar te leren kennen. Veel van deze vrouwen
zijn gearrangeerd gehuwd en kenden hun partner nog niet (lang) voor het huwelijk. Sommigen beschouwen het
huwelijk dan ook als een ‘loterij’. Sommige vrouwen die naar België gekomen zijn door een huwelijk zijn bijzonder
somber over de verwachtingen die ze ooit hadden en wat daar uiteindelijk van geworden is. Zij zeggen dat ze heel
veel verwachtingen koesterden die niet in vervulling gegaan zijn. Verschillende koppels woonden ook in bij de
schoonfamilie. Dit werd niet altijd als iets positiefs ervaren voor de relatie binnen het koppel. Of zoals iemand zei:
‘inwonen kan een huwelijk hypothekeren’.
C I E
Canan vertaalt Elif: “Ik was wel gelukkig met mijn man, zegt ze, maar ik kon dat niet ervaren, alleen als ik
verantwoordelijkheid kreeg voor mijn eigen huis. Zo ben ik gelukkiger.
Ze hebben ons geen verantwoordelijkheid gegeven binnen de familie, dus ge voelt eigenlijk niet of ge
getrouwd zijt of niet.”
(focusgroep in Oost-Vlaanderen, Turkse origine)
Verschillende vrouwen praten openlijk over hun teleurstellingen in België, de afstandelijkheid van de mensen,
de geslotenheid van de gemeenschap waarin ze terecht kwamen en vooral het gebrek aan sociale contacten en
heimwee. In geval van ziekte of conflict kunnen zijn ook weinig terugvallen op de steun van hun eigen familie, wat
ook één van de vaststellingen is in het onderzoek van Moussaoui (2006). Bij vrouwen die als huwelijksmigrant naar
België gekomen zijn, ervaren wij een grote behoefte om over deze thema’s te praten. In de onderzoeksliteratuur
worden huwelijken met iemand van het land van herkomst soms omschreven als een nieuwe vorm van ‘gemengde
Studie naar de factoren die de vrijheid van keuze van een echtgenoot beperken bij bevolkingsgroepen van vreemde oorsprong
Prof. dr. Sami Zemni ◦ Nathalie Peene ◦ Marlies Casier 61