Kroniek van een halve eeuw Belgische Ontwikkelingssamenwerking

Tabel: verdeling in percentages van de bilaterale ODA per continent (1961-
2005)
Jaren
Congo
Rwanda
Burundi
Midden-
Afrika
Noord-Afrika
Rest van
Afrika
Totaal
Afrika
Totaal
Amerika
Totaal Azië
61-65 76 11 11 98 1 0 99 1 0
66-70 54 17 15 86 6 2 94 4 2
71-75 52 14 10 76 8 7 91 4 5
76-80 41 13 9 63 11 12 86 5 9
81-85 31 10 8 49 5 28 82 8 10
86-90 28 10 8 46 3 32 82 11 9
91-95 5 11 9 25 7 34 66 18 16
96-00 8 7 2 17 6 43 67 17 16
01-05 13 5 3 21 4 43 68 14 17
Bronnen: ABOS (DGOS), verslagen aan de DAC, jaarverslagen en statistische
jaarboeken
NB: gezien het belang van de ontwikkelingssamenwerking met Afrika, is het interessant om
specificaties per regio te geven. De percentages van Midden-Afrika zijn het totaal van de drie
landen die de grootste ontvangers waren van Belgische ontwikkelingshulp (de eerste drie
kolommen).
De analyse van de jaarlijkse uitgaven per ontvangend land bevestigt wat we
al verwachtten: Congo, Rwanda en Burundi bezetten altijd de eerste drie
plaatsen (op enkele zeer zeldzame uitzonderingen na voor Burundi), ondanks
hun zwakke percentages in de jaren 1990-2000. De rest van de ranglijst is
minder eenduidig: een land kan plotseling op de vierde plaats terechtkomen
om vervolgens weer diep te dalen in het klassement, omdat het in de loop van
een jaar een aanzienlijke staatslening heeft gekregen, vrijgesteld werd van
schulden (bij voorbeeld Irak die in 2008 de tweede plaats neemt), of omdat
het een financiering ontvangen heeft voor een levering van zwaar materiaal.
Als we de bilaterale uitgaven per land in de hele periode 1961-2005 optellen,
bevestigt het resultaat de eerder vermelde vaststellingen. Daarnaast krijgen
we een aantal aanvullende gegevens (zie de tabel van bijlage 3). Ook hier
zien we weer het absolute overwicht van Congo dat bijna 40% van de
financiële middelen naar zich toe trekt, en met Rwanda en Burundi erbij wordt
dit meer dan 50%. We constateren ook een zeer grote versnippering van de
hulp (een tiental landen ontvangt jaarlijks 1 tot 2% van de Belgische steun):
dat bewijst dat een radicale geografische concentratie absoluut noodzakelijk
was. Zoals we eerder al opmerkten, werd in 2000 een eerste stap in die
127