Kroniek van een halve eeuw Belgische Ontwikkelingssamenwerking

het geven van advies, maar ze moesten een uitvoerende functie krijgen met
meer verantwoordelijkheden in het binnenland.
Zo werden dan administratieve teams opgericht die vooral actief waren in de
gebieden die het hardst getroffen waren door de onlusten, in een poging om
de economie en de administratie daar nieuw leven in te blazen. De teams
werden opgericht in september 1964 en geleidelijk gestationeerd in die
gebieden waar het weer veilig was.
Hun samenstelling was polyvalent: elke ploeg bestond uit een of twee
administratief bedienden, een ambtenaar van openbare werken, een
boekhouder, een landbouwkundige, een politiecommissaris, een werktuigkundige
en een arts of een gezondheidswerker. Alle medewerkers moesten
het land en de taal van de regio kennen. De teams kregen steun van de
privésector, dankzij de bemiddeling van de Fédération des Entreprises du
Congo. Ze stonden ter beschikking van de hoogste lokale autoriteiten -
meestal was dat de provinciegouverneur - en stonden administratief onder de
bevoegdheid van de Congolese eerste minister. Ze genoten een grote vrijheid
en beschikten over logistieke steun en over eigen middelen.
In een eerste fase wilde de overheid hiervoor 62 ambtenaren beschikbaar
stellen, maar het werk van de teams werd zo’n groot succes dat er beslist
werd het project te verlengen en begin 1966 werd het aantal medewerkers
uitgebreid tot 100. Ze waren ingedeeld in 11 teams, actief in 6 provincies, die
meer dan de helft van het Congolese territorium besloegen.
De teams kregen subsidies van de Verenigde Staten en van de Verenigde
Naties en werkten aan een reeks projecten voor openbare werken. De
prioriteit was het weer operationeel maken van de verbindingen (wegen,
dijken, bruggen, veerboten), maar ze hielden zich ook bezig met het herstel
van de landbouw en zorgden voor medische bijstand.
Aan deze initiatieven kwam een einde toen generaal Mobutu steeds meer
macht naar zich toe trok, omdat de teams vooral actief waren in de provincies
en zo de indruk konden wekken zich te willen onttrekken aan het centraal
bestuur.
24