Kroniek van een halve eeuw Belgische Ontwikkelingssamenwerking

ontwikkeling van de maatschappij. Na een lange pauze kunnen die
instellingen hun activiteiten zo goed en zo kwaad als het gaat weer opstarten,
dankzij de inzet van enkele Congolese en Belgische kaderleden die op het
terrein actief zijn en van een paar Belgen die beseffen dat het een kwestie
van tijd is voor de moderne, functionele werktuigen waarover Congo beschikt
mankementen gaan vertonen. Uit verschillende hoeken komen er initiatieven
voor herstelplannen in het landbouwkundig onderzoek, het transport, de
medische bijstand en de sociale infrastructuur.
Een vaststelling dringt zich op: de doeltreffendheid van de Belgische hulp aan
Congo was in de eerste twee jaar na de onafhankelijkheid vooral te danken
aan de goede wil van enkele gemotiveerde individuen. De overheid
daarentegen beschikte niet over een coherent beleid.
De regering Lefèvre-Spaak treedt aan in april 1961 en buigt zich over de
mislukkingen van het ministerie van Afrikaanse Zaken. De nieuwe regering
besluit het ministerie te sluiten om in 1962 een nieuwe instelling te openen: de
Dienst voor Ontwikkelingssamenwerking (DOS). Vervolgens moet er overleg
worden gepleegd met de partnerlanden over het opstellen van de juridische
instrumenten, de algemene samenwerkingsakkoorden: het eerste verdrag
werd ondertekend met Rwanda in 1962 en het tweede met Burundi in 1963.
Beide landen werden in juli 1962 onafhankelijk en de samenwerking met
België gaat er heel wat vlotter van start dan in Congo. Die algemene
samenwerkingsakkoorden worden aangevuld met bijzondere verdragen
waarin de situatie van de Belgische werknemers wordt vastgelegd en de
samenwerking op financieel en technisch vlak wordt geregeld. Als we het
Vriendschapsverdrag van 29 juni 1960, dat snel in de vergeethoek geraakte,
even buiten beschouwing laten, kunnen we zeggen dat de eerste bilaterale
overeenkomst ondertekend werd in 1963. Hoewel daarin alleen de
personeelsvoorwaarden zijn opgenomen, kan men dankzij deze
overeenkomst een begin maken met de hervorming van gezondheidssector
en met het onderverdelen van het onderwijzend personeel in multidisciplinaire
teams.
Van het Fonds voor Inlands Welzijn (FIW)
naar de Internationale Vereniging voor Plattelandsontwikkeling Overzee
(IVPO)
Aristide Michel
Bij het einde van de Tweede Wereldoorlog maakt de gouverneur-generaal
van Congo Pierre Ryckmans zich zorgen over de groeiende ongelijkheid
tussen de plattelandsgebieden en de grote steden, die zich snel ontwikkelen
en die tijdens de oorlog een spectaculaire industrialisatie hebben gekend. De
Belgische overheid beseft dat de levensomstandigheden van de
20