Kroniek van een halve eeuw Belgische Ontwikkelingssamenwerking

kende een groot succes. Vanaf 1996 gingen negen miljoen dollar naar het
aanleggen van infrastructuur in de armste gebieden. Zo ving men twee
vliegen in één klap: er werden wegen aangelegd en gebouwen opgetrokken
en tegelijkertijd werd er gezorgd voor werkgelegenheid. Vanaf 2001 werden 5
miljoen besteed aan een programma voor ongeschoolde arbeiders.
Dit tegenwaardefonds bestaat nu niet meer: het ontstond als onderdeel van
een steunmechanisme voor de betalingsbalansen, maar die steunmechanismes
zijn nu opgeheven en hebben plaatsgemaakt voor begrotingssteun.
Op weg naar de Millennium ontwikkelingsdoelstellingen (1990-2000)
Vanaf de jaren '90 vestigen de Verenigde Naties de aandacht op een aantal
onrustwekkende gebeurtenissen: milieuvervuiling, de demografische explosie,
de sociale achteruitgang, de steeds snellere verstedelijking en, in het
algemeen, de steeds groeiende kloof tussen de rijke en de arme landen. Een
nieuw idee wint veld: misschien is ontwikkeling méér dan enkel economische
groei en moet het ontwikkelingsproces eerder worden beschouwd als het
vergroten van het menselijke potentieel en de keuzemogelijkheden van het
individu. Men raakt er steeds meer van overtuigd dat het mogelijk is om te
streven naar economische groei zonder de natuurlijke hulpbronnen uit te
putten. Duurzame ontwikkeling betekent dat de strijd tegen de armoede en
het duurzame gebruik van het milieu gelijke tred moeten houden. Daarom
worden er steeds meer beleidslijnen uitgewerkt die op een evenwichtige
manier rekening houden met economische, sociale en milieufactoren.
De internationale agenda voor ontwikkelingssamenwerking geeft verder de
voorkeur aan thema's als gedeelde verantwoordelijkheid en de samenwerking
tussen de regeringen van de donorlanden en die van de ontwikkelingslanden.
Zo worden de ontwikkelingslanden gestimuleerd om maatregelen te nemen
die in overeenstemming zijn met het ontwikkelingsbeleid van de internationale
gemeenschap en om te streven naar doelen als de creatie van een
rechtsstaat, respect voor de mensenrechten, goed bestuur, dialoog met de
bevolking en het bestrijden van corruptie. Als de regering van een
ontwikkelingsland zich bereid verklaart om zich hiervoor in te zetten, kunnen
de donorlanden meer financiële middelen vrijmaken voor dat land.
Dit decennium wordt beheerst door een immens probleem: de soms enorme
schuldenlast die drukt op de schouders van de derdewereldlanden en die elke
poging tot ontwikkeling in de kiem smoort. Een oplossing dringt zich op.
Dankzij het Initiatief voor arme landen met een zware schuldenlast (HIPC),
opgestart in 1996, krijgen landen die aan armoedebestrijding doen
schuldvermindering en soms worden de schulden zelfs kwijtgescholden.
Daarom stellen de regeringen samen met de economische en sociale actoren
38