Kroniek van een halve eeuw Belgische Ontwikkelingssamenwerking

doeltreffender te maken en de invloed ervan te vergroten. Alle landen die de
verklaring hebben ondertekend, verbinden zich ertoe de volgende vijf
beginselen nauwgezet te volgen. De zuidelijke landen krijgen systematisch
het voortouw in de beslissingen over de steunprogramma's (‘ownership’). De
donoren moeten zich inschakelen in de nationale strategieën, de lokale
beheersystemen en de procedures van de zuidelijke landen (‘alignment’). De
procedures moeten worden geharmoniseerd en vereenvoudigd om een
betere samenwerking tussen de donorlanden mogelijk te maken. Er moet
gestreefd worden naar een resultaatgericht beheer om het besluitvormingsproces
te optimaliseren, zodat er betere resultaten kunnen worden behaald.
De ondertekenende landen nemen ten slotte wederzijds de
verantwoordelijkheid op zich om volledige en transparante informatie te
voorzien over de ontwikkelingsprojecten. Ook de bevolking en de verkozen
vertegenwoordigers van de bevolking moeten toegang krijgen tot deze
informatie.
In september 2008 vond in Accra een ontmoeting op hoog niveau plaats,
waar de toepassing van de beginselen uit de Verklaring van Parijs voor het
eerst werd beoordeeld. De balans was niet onverdeeld positief: de
deelnemers betreurden vooral het gebrek aan coördinatie tussen de veel te
talrijke agentschappen die zich met ontwikkelingssamenwerking bezighouden.
Dit maakt het uiteraard moeilijk om het beleid te verbeteren en doeltreffender
te maken. Ook België gaat niet vrijuit: in een recente studie heeft de DAC
erop gewezen dat er veel te weinig coherentie bestaat tussen de
verschillende kanalen van de Belgische ontwikkelingssamenwerking. Alle
betreffende actoren moeten dus samenwerken om een oplossing te vinden
voor dit zwakke punt: een belangrijke uitdaging voor de toekomst.
Een hele tijd lang werd met vallen en opstaan gezocht naar een
samenwerkingsbeleid dat niet beïnvloed werd door de nasleep van de
kolonisatie. In die periode ging de hulp bijna uitsluitend naar Congo, Rwanda
en Burundi, onder de vorm van technische bijstand die in de plaats trad van
lokale inzet. Vanaf 1968 vergrootte België zijn inzet, in het kielzog van de
internationale veranderingen op het gebied van ontwikkelingssamenwerking.
De voorrang ging nog steeds naar de drie landen in Centraal Afrika, waarbij
gerekend kon worden op de hulp van een groot aantal ontwikkelingswerkers,
maar tegelijkertijd breidde België zijn ontwikkelingshulp uit naar de andere
werelddelen. De interventies werden doeltreffender: doelgerichte projecten als
antwoord op specifieke behoeften. De projecten werden uitgewerkt op basis
van goed onderbouwde dossiers en geleidelijk aan verfijnd in samenwerking
met de lokale autoriteiten. Daarnaast gaf België ook meer financiële steun
aan de internationale organisaties. Ons land leverde een bijdrage aan het
opstellen van richtlijnen en aanbevelingen van de internationale organisaties,
en hield daar vervolgens rekening mee. Zo werkte België in de loop der jaren
een ontwikkelingsbeleid uit dat verschillende vormen van ontwikkelingshulp
omvat, met actoren op verschillende niveaus. Wie het korte verslag
41