Kroniek van een halve eeuw Belgische Ontwikkelingssamenwerking

Commissie gehouden. In de tussentijd vinden er ook sectorgebonden
subcommissies plaats voor onderwijs en gezondheid.
De voorbereiding en het verloop van de Gemengde Commissies zagen er in
de praktijk heel anders uit dan in de geformuleerde principes. Tot in de jaren
’80 was het gebruikelijk dat men aan de partner vroeg om zijn voorstellen
kenbaar te maken, zijn ‘shopping list’, zoals dat bij de overheid werd
genoemd. België maakte een keuze uit die lijst naar gelang de beschikbare
begroting, de reactiecapaciteit of het belang van de voorstellen. Er moest
bovendien een evenwicht in acht genomen worden tussen de verschillende
sectoren van de ontwikkelingssamenwerking, want elke minister van het
begunstigde land pikte graag een graantje mee van het begrotingsgeld.
Hierdoor nam het aantal kleine projecten en beloftes steeds toe en werden
bestaande projecten verlengd zonder dat daar strikt genomen reden toe was.
Daarnaast steeg het aantal partnerlanden en de overbelaste overheid kon de
werkdruk niet langer aan, wat de doeltreffendheid niet ten goede kwam. In de
jaren ’80 werd de indicatieve begrotingsenveloppe op meerjarenbasis
ingesteld, de Belgische prioriteiten werden strikter afgelijnd, de wet
betreffende internationale samenwerking van 1999 verplichtte de overheid om
voor ieder land een strategie op te stellen en het aantal partnerlanden werd
teruggebracht van 25 tot 18. Dit leek overtuigende resultaten op te leveren:
het aantal uit te voeren projecten nam aanzienlijk af en de projecten werden
geïntegreerd in een duidelijker beleid. De BTC, die nu verantwoordelijk is voor
de uitvoering van de projecten, hecht bijzonder veel belang aan de naleving
van de timing zoals die bepaald is in de teksten, om verlenging te voorkomen.
De projecten en acties die door de Gemengde Commissies worden
goedgekeurd, liggen in de lijn van het nationale en lokale ontwikkelingsplan
en vallen binnen de grenzen van het sectorale beleid dat door de Belgische
regering is opgesteld. Ze worden uitdrukkelijk geformuleerd in de bijzondere
overeenkomsten, die door beide partners ondertekend moeten worden. In de
overeenkomsten worden ook de doelstellingen van het project bepaald, het
personeel en de middelen die aangewend moeten worden en de opleiding
van het lokale personeel.
Vervolgens beginnen de lange uitvoeringsprocedures: de kredieten worden
vastgelegd, deskundigen worden aangeworven, er komen overheidsopdrachten
voor de aanschaf van het materiaal, het partnerland moet zijn
verplichtingen nakomen. Eventueel hoort ook de bewustmaking van de lokale
bevolking thuis in deze fase. Behalve in noodgevallen duurt het één tot drie
jaar voor een project uit de startblokken komt.
Tot in 2000 zorgden de afdelingen Ontwikkelingssamenwerking van de
ambassades voor de opvolging van de projectuitvoering en het verloop van
79