Kroniek van een halve eeuw Belgische Ontwikkelingssamenwerking

verzoek van de lokale overheden (al worden die ook vaak ingefluisterd door
buitenlanders), maar het is de Belgische overheid die nagaat wat de
behoeften zijn, bepaalt welke middelen er zullen worden aangewend en het
project leidt. De voorgestelde oplossingen vereisen vaak specifieke kennis en
vaardigheden waarover de lokale deelnemers aan het project zelden of nooit
beschikken.
Vanaf 1968 worden er op die manier honderden projecten opgestart. Het
grootste deel daarvan sluit aan bij bestaande acties, waarvoor nu extra
middelen worden vrijgemaakt. Er zijn duidelijke doelstellingen aan verbonden
die in een bepaalde periode moeten worden gehaald. Enkele van de nieuwe
projecten uit dit decennium zullen bekendheid verwerven over de grenzen
heen, omdat de werkmethodes bijzonder origineel zijn of omdat er uitstekende
resultaten werden behaald. Bij wijze van voorbeeld verwijzen we naar
Cajamarca in Peru (rehabilitatie van de bossen), Fretissa in Tunesië
(proefboerderijen voor de tarwe- en veeteelt), het invoeren van de theeteelt in
Burundi en Rwanda, het Candip in Bunia (projecten voor kinderen in Ituri,
Zaïre), het Pedagogisch Bureau in Kigali (onderwijsprogramma’s en
schoolboeken), Pikine in Senegal (basisgezondheidszorg) en Cenetrop in
Bolivia (strijd tegen tropische ziekten). Andere projecten mislukten jammerlijk
omdat de voorafgaande studies niet goed waren uitgevoerd, omdat ze te
nauw aanleunden bij de Belgische economische belangen of, in sommige
gevallen, omdat de politieke omstandigheden ongunstig waren: dat gebeurde
bij de Kaniama-Kaseseprojecten in Zaïre (extensieve maïsteelt), in Natitingou
in Benin (waar een modulair ziekenhuis werd gebouwd) en bij het
Cilegonproject in Indonesië (waar werktuigmachines werden vervaardigd).
Kaniama-Kasese: het grootste project voor landbouwontwikkeling in
Centraal-Afrika ooit gefinancierd door België (1971-1981)
Eric Tollens, professor-emeritus aan de Katholieke Universiteit Leuven
Tegen het einde van de jaren ’60 hadden de mijnbouwbedrijven in Katanga en
Kasaï jaarlijks een tekort van zo’n 200.000 ton maïs voor hun personeel. Het
Algemeen Bestuur voor Ontwikkelingssamenwerking (ABOS) komt met een
voorstel, dat in bepaalde kringen van de Congolese overheid wordt gesteund:
naar het voorbeeld van de Verenigde Staten moet er in een recordtempo
50.000 ton maïs worden geproduceerd, een project op industriële schaal.
Men vindt een stuk braakland, een boerderij uit de koloniale periode, in
Kaniama-Kasese, in Katanga op de grens met Kasaï. Het is een dunbevolkt
gebied en daarom zal het hele productieproces worden gemechaniseerd. Het
proefproject moet als voorbeeld dienen voor gelijkaardige projecten in de
toekomst.
In 1971 wordt met de productie gestart. Tien jaar later wordt het project
29