Kroniek van een halve eeuw Belgische Ontwikkelingssamenwerking

doorliepen en waar flinke bedragen in werden geïnvesteerd. De
ontwikkelingshulp wierp vruchten af: ondanks de stijgende demografie en de
intensieve bodemexploitatie hebben Rwanda en Burundi nooit voedselschaarste
gekend. Sinds een paar jaar heeft België de ontwikkelingssamenwerking
weer opgenomen die was stopgezet na de tragische
ontwikkelingen in het midden van de jaren ’90. De aandacht gaat nu vooral
naar het weer bruikbaar maken van de getroffen zones, maar ook naar
onderzoekssteun, de distributie van geselecteerd zaad en naar de aanleg van
watertoevoersystemen en elektriciteitsnetten op het platteland.
De landbouwprojecten vormen een rode draad in de samenwerkingsprogramma's
met de begunstigde landen. In de vorige paragraaf hebben we
de projecten in drie landen besproken, en daaruit kunnen we drie algemene
kenmerken afleiden: de actiepunten van elk project zijn verschillend,
naargelang de specifieke problemen van elk land. Er is sprake van
wetenschappelijke samenwerking met de Belgische universiteiten en de
laatste jaren zien we dat de overheid steeds vaker gebruik maakt van
cofinancieringen met internationale organisaties voor het realiseren van
belangrijke projecten.
Vanaf het midden van de jaren ’60 startte België een belangrijk programma
op ten voordele van Tunesië en Marokko. Dat programma bestond enerzijds
uit steun aan de universitaire landbouwopleidingen, anderzijds uit het
opstarten van een langetermijnproject in Marokko. Dat project was gericht op
de ontwikkeling van de landbouw in een bergachtige streek waar het
verbouwen van gewassen moeilijk was: de oostelijke Rif (in de Taza-regio). In
Tunesië streefde het programma drie doelen na: de tuinbouw verbeteren (met
projecten in Medjerda en Nebhana), de veestapel verbeteren door nieuwe
veeteelttechnieken en de opbrengst van de graanoogsten verhogen, in het
bijzonder in het noorden van het land waar tarwe wordt verbouwd. Die twee
laatste projecten werden toevertrouwd aan de proefboerderij van Fretissa. Het
project duurde vijftien jaar (1968-1983) en er werden goede resultaten
behaald die vervolgens verspreid werden in de hele regio door een team van
Belgische agronomen. Vandaag is het Fretissa-model in heel de Maghreb
bekend. Vanaf 1990 evolueerde de landbouwsteun in Tunesië naar
technische bijstand aan de grote landbouwbedrijven, terwijl in Marokko de
aandacht vooral gaat naar waterbeheer en naar de geïrrigeerde gebieden in
de halfwoestijnzone van Ouarzazate.
95