Laaggeletterden leren lezen - website Basisvaardigheden

Laaggeletterden leren lezen
Marieke Hanekamp
Voordat ik het laatste interview afrond, vraag ik Saskia wat haar toekomstverwachtingen voor
het laaggeletterdenonderwijs zijn. Saskia hoopt dat het onderwerp ‘laaggeletterdheid’ nog veel vaker
in beeld wordt gebracht en dat bedrijven de waarde ingaan zien van scholing voor hun werknemers,
dat er ‘bedrijven komen die op welke manier dan ook de kundigheid van ROC docenten gaan inhuren
door hun mensen cursussen aan gaan bieden’ (I2-SdJ). Op deze manier zullen steeds meer mensen
mondiger worden en voor zichzelf op te durven komen. Ook zou ze het prettig vinden als er een
methode werd ontworpen, bestaande uit verschillende mappen met daarin, per niveau, materiaal
waarmee je bepaalde spellingsproblemen kunt oefenen. Dit zou het wekelijks selecteren van geschikt
materiaal een stuk eenvoudiger maken! Ten slotte verwacht Saskia dat er in de toekomst meer
gebruik zal worden gemaakt van computers: hiermee samenhangend besteedt zij geen aandacht aan
het creëren van een mooi handschrift: ‘Over de fraaiheid van het schrijven ben ik de laatste die wat
zegt, wanneer heb je je handschrift nou nog nodig’ (I2-SdJ).
5.1.3 Praktijk van Saskia
Op weg naar het ROC Lees en Schrijf, locatie Woordstad.
In een pittoresk dorpje stap ik uit de bus. Hier, in Woordstad, een dorp met nét 12.000 inwoners, zal
vanavond een lees- en schrijfles plaatsvinden. Met de kerk als oriëntatiepunt loop ik door een
woonwijk naar het wijkcentrum waar de cursus gehouden wordt. In een zijstraatje vind ik het twee
verdiepingen tellende gebouw. Rode dakpannen, rode stenen en twee ingangen: een hoofdingang en
een zij-ingang die de jongeren van Woordstad naar de voor hen georganiseerde soos leidt. Het
wijkcentrum biedt plaats voor uiteenlopende activiteiten zoals volksdansen, naailes en natuurlijk de
lees- en schrijfcursus.
Ik loop naar binnen via de hoofdingang en kom uit in een openbare ruimte. Aan de
rechterkant bevindt zich een barretje en in de zaal zelf zijn her en der tafels met stoelen opgesteld.
Tafelkleedjes, asbakken en hier en daar een bloemstukje zorgen voor wat versiering. Aan de muur
hangen aquarellen en een ingelijst krantenartikel met een grote foto van de eerste ambassadeur van
Nederland (in deze context: iemand die zelf niet goed kon lezen, schrijven of rekenen en die de stap
heeft genomen om weer naar school te gaan. Vanuit de eigen ervaring vestigt hij of zij de aandacht
op het maatschappelijke probleem en motiveert laaggeletterden om een lees- en schrijfcursus te gaan
volgen). Later hoor ik dat dit Willie is, die in de groep van Saskia zit.
Een trap brengt me naar de bovenverdieping, waar Saskia de Jong haar kantoortje heeft. We
begroeten elkaar en als ik mijn jas opgehangen heb lopen we samen naar beneden om de cursisten
op te wachten en te begroeten. Elke cursist wordt enthousiast begroet door Saskia (‘Rudi, jongen, wat
fijn je te zien! Hoe gaat het met je vrouw’) en uiteindelijk zitten we met z’n negenen (er zijn twee
cursisten ziek) aan een tafel: Bep, Marie, Willie, Rudi, Alie, Piet, Kees, Saskia en ik. Drie cursisten en
Saskia roken een sigaretje. Om 18.35 uur lopen we met z’n allen naar boven.
Het klaslokaal bevindt zich op de eerste verdieping. Het lokaal is rechthoekig, aan de lange
zijdes zijn bureaus met daarop in totaal dertien computers geplaatst. In het midden staat een ovale
tafel met twaalf stoelen. Op de tafel staat een grote snoeppot, gevuld met lollies en dropjes. Er hangt
49