V28_Hoe_ongelijk_is_NL_volledig

92 h o e o n g e l i j k i s n e d e r l a n d ?vermoeden dat vanuit deze media een bepaalde invloed op de meningsvorminguitgaat die niet ingaat tegen de belangen van de vermogende eigenaars. Zo wordteconomisch bezit indirect omgezet in publieke invloed.Nog een stap verder zou zijn dat rijkdom in een meer directe zin wordt aangewendom politieke invloed te verkrijgen. In dit licht zou de gebrekkige wet op de partijfinancieringin Nederland meer aandacht verdienen dan hij nu krijgt (Nehmelman2012). De financiering van Trots Op Nederland door vermogenden, onder wie miljardairDe Mol, had een waarschuwing moeten vormen. Nederland blijft in ditopzicht internationaal gezien echter achterlopen, wat te zien is als een uiting vanbepaalde naïviteit. Overigens zijn er nog ruime, andere mogelijkheden voor vermogendenom politieke invloed te verwerven, bijvoorbeeld via de inzet van lobbyisten,zeker waar een sterk middenveld als tegenwicht afwezig is, zoals in deEuropese Unie.4.5 wat kunnen politiek en samenleving doen?De vermogensongelijkheid in Nederland is dus groot, ook in internationaal perspectief;zij lijkt zelfs toe te nemen en de effecten ervan zijn ingrijpend. Die effectenraken de keuzemogelijkheden van gewone mensen en hun vermogen omrisico’s het hoofd te bieden en kansen te benutten, ze raken de inzet van schaarsemiddelen, het functioneren van onze economie en het maatschappelijke, publiekebelang. Zo tast de grote vermogensongelijkheid de grondslagen van onze samenlevingaan. Het wordt tijd om een fundamentele, publieke discussie te voeren overde verdeling van de rijkdom en de stilte over dit onderwerp te doorbreken.Deze discussie zou ook kunnen leiden tot maatregelen om de scherpste effectenvan deze ongelijkheid weg te nemen. Hierbij valt te denken aan een begrenzing vande concentratie van de economische macht over de media of een aanscherping vande wet op de partijfinanciering. Het laatste is recentelijk al in een ander verbandbepleit, omdat de Nederlandse wetgeving op dit punt tekort schiet, zeker ook invergelijking met andere Europese landen (Nehmelman 2012). Het eerste is eerderop de agenda gezet door het Commissariaat voor de Media, dat constateerde datondanks mediawetgeving en mededingingsrecht de concentratie van macht overde media een moeilijk in te dammen proces is (2002). In 2007 is met het oog hieropde tijdelijke Wet op de mediaconcentratie in werking getreden, maar deze wet isper 2011 weer beëindigd. Dit vanuit de verwachting dat de Autoriteit Consumenten Markt (en voorheen de Nederlandse Mededingingsautoriteit) op basis van demededingingswet voldoende mogelijkheden heeft om ongewenste mediaconcentratiete voorkomen. Hierbij lijkt wel te worden gekeken naar de economischedimensie, namelijk de aanwezigheid van een voldoende aantal concurrerendemarktpartijen, maar minder naar de sociale dimensie, namelijk dat eigenlijk allemarktpartijen op de televisiemarkt in handen zijn van miljardairs, en de eventuele