Descarga en formato PDF - Centro Ramón Piñeiro para a ...

Vicente Llópiz MéndezDebuxaba moi ben e a súa obra está en mans de familiares e amigos. A obralexicográfica inédita está probablemente perdida. A obra fraseolóxica, verdadeiramentemonumental, está inédita e hai anos que soñamos con vence-las dificultades que gafana súa edición para a que ofrecemos Cadernos de Fraseoloxía Galega. Pode verse unhamínima pero significativa mostra dese Refraneiro inédito na revista Paremia (FERRO1997), co que en 1955 gañara o Concurso de Refraneiros da Editorial BibliófilosGallegos (creada en 1949 por Filgueira Valverde e Sánchez Cantón). O xigantismo daobra facía comercialmente inviable a edición naquela época. En 1955 Llópiz consegueque a Academia lle publique o primeiro fascículo (apicultura) no Boletín de la RealAcademia Gallega (LLÓPIZ 1955) pero o seu nome aparece con erratas (V. López M.Esperante). A RAG fíxoo Académico Correspondente (7.7.1957) a proposta deLeandro Carré, Bouza Brey e Vales Villamarín. Algúns indicios apuntan a que erapersoa da que o Réxime mantiña desconfianza.Vicente Llópiz Méndez foi un dos galeguistas descoñecidos, quizais por seren militaresdo lado insurxente. Este é tema que algún día se estudará 1 e nel entrará tamén oxeneral mugardés Beceiro que dedicou moitas horas de lecer no seu tempo deGobernador Militar de Melilla a traducir ó galego nos anos 60 grandes obras daliteratura universal, coma o Quixote, a Odisea, o Hamlet (de traducións castelás) emesmo deixou escrito un pequeno pequeno diario literario en galego.2. O manuscrito: estrutura, data, contexto e contidoO manuscrito que hoxe damos á luz con licenza do seu propietario, o Centro Galego deBuenos Aires, é un traballo menor (22 folios a unha columna) no que escolma 707refráns (un 1,5% do total do Refraneiro inédito).Os refráns aparecen ordenados alfabeticamente pero na fin ten unha engádega quedesfai esa orde. Para esta edición nós refundimos todo e reordenámolo alfabeticamentee, en consecuencia, resulta unha numeración diferente. O número que o refrán ten nomanuscrito aparece nesta edición ó final trala indicación Ms. Así [Ms.: 53] indica que otal refrán é o número 53 do manuscrito.Distínguese este manuscrito bonaerense do Refraneiro grande e inédito non só poladiferencia de volume (706 refráns aquí contra máis de 40.000 alí) senón tamén porqueaquí están organizados de forma alfabética e non ideolóxica, porque aquí poucas vecespresenta variantes (só o fai nuns 20 casos) e porque aquí non as agrupa formando ungrupo xerárquico, como adoita facer naquel, senón que as pon sucesivas eindependentes ou, como moito, remite a elas polos seus números. Nalgúns casos ofreceaquí tamén paralelos noutras linguas.Llópiz non explícita os criterios con que escolmou os refráns para elaborar esterefraneiriño. É posible que botase man dunha escolma que el tivese feita de moitosanos atrás, cando tiña menos refráns, pero o certo é que inclúe algúns refráns recollidospor el con posterioridade ó concurso de Bibliófilos Gallegos. Sabémolo porque o fallo1 Realmente xa hai algunhas importantes incursións de Rodríguez Fer (RODRÍGUEZ 1994), de AlonsoMontero (ALONSO 1997) e de Núñez Seixas (NÚÑEZ 2006).266