Show publication content!

- 99 -
musi autora zrozumieć i zupełnie w jego ducha wniknąć,
aby grą swoją przedstawić to czynnie, co autor oddał
tylko martwem słowem. Dla tego Juliusz pilnie zaczął
chodzić do teatru, aby zrozumieć, co jest potrzebne dla
uhvorzenia dramatu.
Do roku 1816 tj. do przybycia Wojciecha Bogusławskiego,
teatr w Wilnie równał się razem z budynkami
i aktorami, lichej szopie cyrkowej. Ztąd bywały,
choć bardzo komiczne, ale i nieprzyjemne wypadki. To
się przewróciła sztuczna góra i z niej zleciało wOjsko,
pozbierane z amatorów z ulicy, które znów z przekleństwami
uciekało ze sceny. To zleciał archanioł na aktora
i przygniótł go, to się gdzieś zaczepił geniuszek o deskę
i zaczął płakać. To dyabły nie mogły się wpakować
do piekła i pouciekały za kulisy, to aktorzy kłócili się
głośno z suflerem, że nie podpowiada i tern podobne komiczne
zajścia.
Oświetlenie było ze świeczek łojowych,
z których ciągle łó,i z góry na dół kapał, dość, że widzo­
\Vie więcej bawili się niepowodzeniem aktorów, aniżeli
sarną sztuk'l. Tych jednak czasów Słowacki już nie pamiętał,
bo w r. l818 zbudowano piękny, obszerny, nowy
teatr, wspaniale go oświetlono, a Wojciech Bogusławski
Objął nad nim dyrekcyę. Bogusławski sarn był autorem
60 utworów scenicznych, przy tern był wybornym aktorem.
Od tego już czasu teatr wile!lski stał się jednym
z pierwszych teatrów w kraju. Juliusz uczęszczał na
Przedstawienia bardzo często, przysłuchiwał się uważnie
i przypatrywał całemu układowi scenicznemu i po­
Woli przyswajał sobie niezbędne warunki dla utwoM
rZenia sztuki w taki sposób, aby na scenie mogła być
Przedstawioną. W jego młodej duszy gromadziło się
POwoli !J1!1óstwo materyału na przyszłego wielkiego
Poetę, ale dziwnie rozważny młodzieniec, nie spieszył
..,
,.