Show publication content!

- 8 -
- A rozumiem, motyl śledzi roze w ogrodzie;
dobrze, chodźmy, jak będzie w oknie, wstąpimy do
niego, jak nie, przejdziemy przez miasto zachwycić
języka.
Weszli w ogród; tu było to samo, co na ulicy; gromadki
żywo rozprawiały, widocznie coś się gotowało.
W głębi jednej ustronnej alei, obok stawu, stała grupa
akademików, Hrehorowicz znal kilku z nich.
- Siadajmy tu Julek na chwilę, znam między
tymi prymasa akademików, Łubieńskiego, patrz, ot
tego, co tak żywo rozprawia. Okrutny z niego patryota,
krzyczy zawsze głośno, może coś posłyszymy.
Słowacki chętnie przyjął propozycYę, bo staw
i pływające po nim łabędzie, przypomniały mu Julinki,
Wierzchówkę i usiadłszy na ławce, zatonął w własnych
wspomnieniach... Po chwili doleciały go słowa żywo
z pewną zawiścią powiedziane.
- A ja wam mówię, że nie przyjdzie 1 ... no, ale j e­
żeli nie przyjdzie, wypoliczkuję go w auli 1 (sala uniwersytecka),
ja nauczę tego dumnego hrabicza, kochać
kraj ojczysty.
Ostry, donośny, groźny ton głosu, wyrwał Slowackiego
z marze!1.
- - O kim że on tak pogardliwie mówi?
- Nie wiem, nie znam bliżej jego stosunków.
Wtem od strony przeciwnej zbliżał się w ich stronę
smukły młodzieniec; biegł szybko, a był tak zamyślony,
że minął siedzących, nie spojrzawszy na nich.
- Edward! ~ zawołał Hrehorowicz i szybko zabiegł
mu drogę.
- Ach. Tadeulo! a ty co tutaj robisz?
- Dokąd tak szybko biegniesz? do ciebie iść
chcieliśmy.