Show publication content!

- ó8 -
jąc z siebie dużego pledu, zaczął chodzić po izbie sporym
krokiem; Weryha, jakby nie widział.
Oarowski rozciekawiony już w swym oryginalnym
gościu,
rzekł:
- Jestem Darowski. .. Weryha ...
- Aa! - odrzekł Słowacki, stanąwszy chwilę,
i więcej nic nad to, a potem nagle patrząc na niego,
rzekł z niepokojem:
- Ale to tam moja torba w sieniach została!
Zirytowany już do żywego ])arowski zawolał:
- Przepraszam, z kim mam przyjemność?
Słowacki przeszedł jeszcze do okna i nagle rzekł
ostro:
- Ale co za przyjeml1ość, mój panie? tu nie ma
żadnej przyjemności. Izba jak klatka, zmęczony jestem,
zbity drogą tak, że ledwie ży',iG, i cóż tu za przy-
. ".~
.1emnosc ....
Werylla zakipiał gniewem i rzekł:
-- Jak jest, to jest... ja jako gospodarz tej izby,
czy klatki, przedstawilem się panu i radbym nawzajem
wiedzieć, kogo mam za gościa?
Darowski siG niecierpliwił, a Juliusz jak chodził tak
chodzil, wreszcie burknął od niechcenia: "Słowacki."
Jakby piorun strzelił w J)arowskiego, począł się
jąkać: "Slo... Jul ... Juliusz Słowacki'?"
-- A .1 uliusz, Juliusz! - odburknął niedbale.
Lotem błyskawicy Weryha zbiegI po torbę
i wniósł .ią do izby, cicho, na palcach; ręce mu drżały
ze wzruszenia, a widząc straszne zmGczenie w twarzy
poety, prosi!, aby zechciał izbę przyjąć wyłącznie dla
siebie.
- Nie, nie pozwolę na to! pomieścimy się jakoś!­
rzek! Slowacki i trzymał go za rękaw; on drobny