Show publication content!

- 144 -
Z Epigrammatów l Przypowieści.
XXXI.
O krzyż Cię proszę modlitwą gwałtowną,
O krzyż i silę pod razdarciem ćwieka,
Całemu światu
lampę tak cudowną
Stać się - gdzież większa jasność dla człowieka?
Panie! Nie jest to, Panie, modlitwa nabożna
Albo prośba rycerza, który o krew wola,
Panie! bo złych inaczej pokonać nie można
Tylko w śmierci godzinie miłości Aniola !
XXXIII.
Nie to człek duchowny, podług Zenona słów,
Który swoją myślą tak wysoko strzela,
Że się nad Madonną dziwi Rafaela,
Lecz o tym człowieku, że duchowny mów
Który chory, chromy, po stracone zdrowle
Pelznie do obrazu Panny w Częstochowie
I wraca zdrów.
xxxv.
Szli krzycząc: Polska! Polska! - w tern jednego razu
Chcąc krzyczeć zapomnieli na ustach wyrazu,
Pewni jednak, że Pan Bóg do synów się przyzna
Szli dalej krzycząc: Boże! Ojczyzna! ojczyna.
Wtem Bóg z Mojżeszowego pokazał się krzaka,
SpOjrzał na te krzyczące i zapytał: Jaka?
A drugi szedł i wołal w niebo wznosząc dIanie:
Panie! daj niech się czuję w ludzi milionie
Jedno z niemi ukochać, jedno uczuć zdolny