Show publication content!

- 75 -
List Szczęsnego
Felińskiego.
/Jóźniejszego Arcybisku/Ja warszawskiego, pisany do
krewnych SlolVaclliego o zgonie lJOety natychmiast po
jego śmierci.
"Tak, już nie żyje! ale jeżeli co pocieszyć nas
może po tej stracie, to jego zgon prawdziwie chrześcija(lski.
Śmierć jego tak lekką, tak piękną się wydawała,
że mimowolnie wyrywała się modlitwa do Stwórcy
o zgon podobny. Przyjechawszy przed dwoma tygodniami
do Paryża, znalazłem Juliusza nadzwyczaj zmienionego;
przyjął mnie tern i słowy:
"Dobrze, żeś przyjechał, nie będę tak samotny
\V ostatnich chwilach, bo już się wszystko kończy. Pan
Bóg mnie wzywa do Siebie".
Sądziłem, że to jeden z ataków, jakie miewał dawniej,
i że wiosna ulgę przyniesie; on też mało mówi!
o swojem zdrowiu, i chociaż po nocach nie sypiał i często
cierpiał mocno w dzień, jednak był rzeźwy i czynny,
jak dawniej.
Pierwszego kwietnia, kiedym przyszedł do niego,
powiedział, że w nocy tak mu źle było, iż dnia nie spodziewał
się dożyć. Nazajutrz mówi! mi, że zaczął prze­
Pisywać swój niewydany poemacik, ale tak mało ma
siły, że musiał zaprzestać. Zaproponowałem mu, żeby
mi dyktował, co też przyj