Show publication content!

-- III -
A on, jak gdyby te straszne jaszczury
Które złotemi jad oczami leją:
Spojrzał; - my stały spokojne, jak mury,
A on, choć z małą, jak sądzę, nadzieją,
Zapytał: A cóż? - siostry moje drogie,
Chcecież przejść wszystkie na braterską wiarę? -
My nic. - On westchnął - i znów oczy szare
Obrócił na nas, ale już złowrogie.
Siostry mi potem mówily, że w miarę
Jak się zapalał i rwał piersi wzdęte,
One już radość jakąś czuty, wiarę,
Różane moje, biedne siostry, święte ...
Z umizgiem napół blagaf1 i wyrzutów
Znowu zapytał jeszcze słodszym głosem:
Któraż z was łaską pogardzi i losem,
A weźmie? .. tu nam rzucił pękiem knutów L..
My nic.
Oddechu wciągnął w sChrypłe płuca,
Nareszcie nie mógł już więcej, wrzał skrycie;
Więc jakby rynna, gdy błoto wyrzuca,
Wrzasnął i zawy!: - Cóż? czy przechodzicie?!
Nie skończył, targnął się jak pies w łańcuchu.
My nic: - milczałyśmy i rosły w duchu.
Wtenczas on uczuł, że przed nami pada
I my się czuły mocniejsze od niego.
Widzę go teraz: - skry mu z oczu biegą;
Jak gdybyś widział gdzie żebraka dziada,
Który na psy się szczekające gniewa
I trzęsie klaszcząc, jak kościotrup z drzewa.
- Ja was, zakrzyknął, w powrozy, w ła.ńcuchy!
Wy buntownice, suki, polskie duchy! -
Wywierał na nas wszystko i wymiatał ~