Show publication content!

- 106-
Potem zostawszy ja sama w kościele
R z ekłam: z Biskupa duszą się rozprawię,
Myślą go sobie przed oczy postawię,
Wzrokiem zapytam - jakie on ma cele?
Stanął mi - a ja sądziłam oczyma,
Która kość w nim drży - a która się trzyma.
Strach mię za serce przenikliwy śdsnął,
Bo stał wyraźnie - i oczyma błysnął,
A oczy były od zwyczajnych różne,
J ak szkła wypukłe, świecące i próżne,
Wtenczas w przestrachu mój duch osamotniał:
Rzucam się znowu - krzyżem martwa leżę;
A takie poty szły aż przez odzieże,
Żem wstała - a krzyż na ziemi wypotnial.
Wkrótce przyjechał do nas w odwiedziny
Biskup w orderze krzyża czerwonego,
A ja raz tylko spojrzałam na niego ...
A trunek było czuć i woń stęchliny)
Raz tylko w oczy spojrzałam okropne,
Zimne - umarłe niby - lecz roztropne.
A choć przychodził do rzeczy zdaleka,
Ja już wiedziałam wszystko, co mię czeka.
Po tylu latach, męki i konania
Dziś nie powtórzą pierwszej z nim rozmowy.
To tylko powiem, że do przekonania
Trafiał i groźbą i słodkiemi słowy;
Siadł blizko - sztuczka podstępna i chytra,
Próbował i słów magnetycznych ze mną -
Była tam jakaś gregoryańska mitra ...
Słowa - mówione z trwogą potajemną
Jak węże skórą szeleściły suchą,
Dziwne - ogniste - zaszeptane w ucho.