Show publication content!

.- 109 --
Bóg upominał, lecz strzegł. - Wszystko potem
Było przynajmniej już jasne, widome.
Cierpieć? My cierpieć byłyśmy łakome ...
Z głodu umierać? - a cóż, gdy pod plo tern
Niewinny żebrak na mrozie przypieka?
Czasami żołnierz
zgłodzony kaleka,
A psi go tylko sami głodni strzegą ...
Umierać? .. cóż my jak żebrak lepszego?
Męka, gdy ciało już kąsać zacżyna,
To nic, duch wtenczas nabiera odwagi
I samby prawie poszedł na miecz nagi;
Ale ta pierwsza zagrożeń godzina,
Gdzie wsparcia znikąd, a ciemny strach wszędzie ...
Powiadam tobie, że tak w piekle będzie!U
Zadrżałem: tak się ta święta podniosła,
I z takim gestem zapalona cala
Polskim duchowym językiem śpiewała
I w słowach niby rozognionych rosła!
Lecz się spostrzegła poważna matrona,
Le duch zebrany być musi do łona,
A nie ulegać zapału pokusie -
Jasny, spokojny, jak był duch w Chrystusie.
Więc zaraz wziąwszy z siebie takich tonów,
Którymi zawsze człowiek rządzić może,
Rzekła: Chcesz słyszeć o moim klasztorze;
Powiem ci krótko kilka naszych zgonów,
Kilka mąk ... Już wiesz zapewne od braci,
Le byłam sama Przełożoną, Księnią;
Widzisz czem jestem - sądź z mojej postaci:
Nigdy mi ;ę ludzie podli nie odmienią,
Ani też choćby zlotem mnie przykryto!
15*