Show publication content!

- 73 -
Umarl, jak deial, bez sławy, ale tę sławę on mieć
musi po śt1lierci, bo tak chciał, bo dziś dopiero przychodzi
chwila, że jego twórczość może być oceniona
j pojęta.
Dnia 4 kwietnia odbył się bardzo skromny pogrzeb;
po odprawionem nabożellstwie w kościele św. filipa,
garstka rodaków, może najmnie.i interesujących się za
życia Juliuszem, odprowadziła zwłoki na cmentarz Mont
iVlartre. Rzucono grudek kilka, które głucho odbiły się
od trulllJl)', spuszczono cialo w głąb ziemi, usypano mogiłę
i nie zanucono nawet Anioł parlski. B:\"lo jednak jedno
niewieście serce, które siłą pamiątek serdecznej
przeszłości, rzuciło garść kwiatów na tę samotną mogiłę
poety. - Kora Pinard, chociaż już dawno za mąż wyszła,
nie zapomniała o tym, którego serdecznie kochała,
mając lat 16, ona to łzami mogiłę skropiła i świeży grób
poety wonnem kwieciem ustroiła.
W pól roku po śmierci Juliusza, matka zabrała
Wszystkie po nim pamiątki, otoczyła się niemi i cz)'niąc
bardzo dużo dobrego w 6 lat po śmierci syna umarła
podczas grasującej cholery w Krzemieńcu, gdzie leży
Pochowana.
Testament.
Żyłem z wami, cierpiałem i płakałem z wami.
Nigdy mi, kto szlachetny, nie był obojetny.
Dziś was rzucam i dalej ide w cień z duchami.
A, jak gdyby tu szczeście było - ide sm etny !
Nie zostawiłem tutaj żadnego dziedzica,
Ani dla lutni mojej, alli dla imienia;
Irnie moje tak przeszło jako błyskawica,
J będzie, jak dzień Pllsty trwać przez pokolenia.