Show publication content!

--- 60 --
[~owstał tvlickicwicz z twarzą promiemeJącą natclmieniem
i zwrócił całą siłę wymowy wprost do Juliusza,
mówiąc spokojnie i tłomacząc przyczynę, dla której
Juliusz nic ma powodzenia, jako poeta. Nazwał
utwory Słowacldego piękn'l, cudownie piękną świątynią,
ale w tej świątyni
nic ma Boga ... nie ma serca!...
"A wiedzcie, że dla ,wety jedna tylku droga,'
W sercu szukać natchnienia i dążyć do Boga f"
Po tych słowach nastąpiła chwila zbratania się
dwóch wielkich, ale całkiem odmiennych poetów; wstali,
podali sobie ręce i w serdecznym, przyjacielskim llścisku
zapoHlnieli o wzajemnej niechęci. Niedługo jednak
trwała ta przyjaźń; Słowacki miał wieczny żal do Mickiewicza
za to, że nigdy słówkiem nic odezwał się o jego
utworach i również w wykladach s\voich o literaturze
Słowia(lskicl! ludów, llie wzmiankował nawet lli~;dj'
o istnieniu poety Słowackiego. J )opiero tę wzajemllą
zawiść zniósł szczególny człowiek, który, jakkolwiek
wątły i słaby, posiadał dziwną moc, a który się
Towżwlski!
nazywał
Mistrz Towiański.
Widz