Show publication content!

- 141 -
Do Matki.
(u r y wek.)
W ciemnościach postać mi stoi matczyna
Niby idąca ku tęczowej bramie -
Jej odwrócona twarz patrzy przez ramię
I w oczach widać, że patrzy na syna
o nieszczęśliwa!
o uciemiężona!
O! nieszczęśliwa! o! uciemiężona
Ojczyzno moja, raz jeszcze ku tobie
Otworzę moje, krzyżowe ramiona,
Wszakże spokojny, bo wiem, że masz w sobie
Słońce
żywota!
A jednak ja nie wątpię ......
A jednak ja nie wątpię - bo się pora zbliża,
Le się to wielkie świaUo na niebie zapali,
I Polski 1 y, o Doze nie odepniesz z krzyża,
Aż będziesz wiedział, że się jako trup nie zwali.
Dzięki Ci więc o Boże, ~ że już byleś blisko,
A jeszcześ Twojej złotej nie odsłonił twarzy,
Aleś nas, syny Twoje, dal na pośmiewisko,
Byśmy rośli jak kłosy pod deszczem potwarzy.
17*