Show publication content!

-- 63 -
szedł wieczorem umyślnie do pp. Becu, aby tam się
wyżalić Ila upadek młodego pokolenia.
W salonie zastał już jak zwykle liczne grono gości;
dopatrzył wchodząc i Mickiewicza, który smutny, milczący,
siedział na uboczu. Śniadecki udał, że
gO nie widzi, nie powitał go wcale, natomiast ujrzawszy
Ballady na stole, ściągną! gniewnie swe brwi krzaczaste
i rzekł ostro, siadając przy stole:
- A i tu leżą te bzdurstwa! - i ciągle udając, że
nie widzi Mickiewicza, niemiłosiernie zaczął drwić,
czytaj'lc różne ustępy ze Świtezianki, Rybki, Świtezi
i t. d. Ośmieszał treść, ośmieszał formę, a przeczytawszy
"Romantyczność" cisnął
książkę z gniewem i tak się
uniósł, . że głośno zawalał:
- Jak śmiał taki młokos, niedowarzony jeszcze,
taki snlOr~oński poeta, tak bezczelnie wystąpić przeciwko
zasadom i prawidłom zdobytym całem życiem
Jnozolnej naukowej pracy.
Uo Śniadeckiego przyłączyl się sam pan Becu,
który był wizytatorem szkół na całą Litwę, więc i na
KOwno, i obydwaj zaczęli gromy rzucać na Adama, wybUchając
co chwila szyderskim śmiechem, przy czytanill
najpoetyczniejszych ustępów. Pani Becu nic nie
mówiąc,
milczała.
Cóż się działo z Acl:lInem? Zbladł jak chusta,
zadrżał w sobie szlachetnym i słusznym żalem, zrozumiał
śmieszną rolę w jakiej się znajdował, on, który
nigdy dla siebie hołdów nie wymagał; odezwać się nie
mógł, bo on młodziutki, a Śniadecki uczony starzec, bo
On nauczyciel ubogi, płatny, a Becu Wizytator, mogący
mu szkodzić wobec wtadzy! Zważywszy to wszystko
w jednej sekundzie myŚli, wstał i spokojnie salon
OPuścił.