Show publication content!

--- 117 -
Lecz duch nie cierpiał - owszem rosły duchy
I potężniały znoju i głodu żniwiarki.
I raz gdy z lochu po miesięcznym głodzie
Wyszłyśmy nagle na słońce odkryte,
Tośmy krzyknęły: twarze były zmyte,
Jakby w słonecznej i różanej wodzie;
Lubośmy żyły w lochu prawie gliną,
Rozpoił nas duch Boży - tak jak wino.
Wtenczas nie wiedział już I3iskup, co pocznIe,
A chciał koniecznie przełamać kobiety;
W rękach mial dzidy -- a w oczach sztylety,
A w serca patrzał: - zmiany chciał niezwłocznie.
Gdyby choć pozór, że z nas mniszka która
Weszła do cerkwi - obrazom się kłania ...
ladna! - dwie biedne spadły z rusztowanIa,
A jedną kamieJl urwany ze sznura
Z oczu nam prawie, jak widmo promienne,
Zdjął... lecąc jako młyn okropny z góry;
] tylko krwawe purpurowe sznury,
Plamiące długo białości wapienne,
Aż od samego, samego poddasza,
Aż do samego dołu
cieknąc strugą,
Przypominały nam długo i długo,
Że tak zabita jedna siostra nasza!
A jednak mimo to, że tak szkaradna
Smierć była, takie nagrobki straszliwe:
Wszystkieśmy były do końca cierpliwe;
Bóg dal, nie przeszła z nas żadna a żadna!
Wtenczas już Biskup nawet nieco trwożny,
(Bo się rozniosło, bo już Witebszczanie,
Już jakieś ruskie powiedziały panie,