Show publication content!

- 124-
Na milczącego więc kiedy wzrok rzucę,
To on w bok spojrzy, albo brwi podniesie,
Drogę mi niby pokazuje w lesie,
Oczyma mówi: żyj, bo ja powrócę!
0, ten to człowiek jeszcze dotąd widzi -
A to, co widział, pewnie Bogu powie.
Raz się
już zbiegli z miasta nawet żydzi,
Zydówki, ludu wszelakiego mrowie,
Bo się rozniosIo, że my bardzo głodne,
Już od trzech godzin mokniemy w stawisku,
W glinianych mulach i w traw wężowisku
Grzęznąc - zielone, jak grynszpany - cldodne.
A krzyki "Pastoj" na tych, co na łodzi -
A krzyki na nas: "Która z was przechodzi?"
I znowu krzyki na łódkarzy: "tiahni"
A sznur się prężył i naszemi głowy
Pluska! po wodzie ... Do swego Jehowy
Wrzasnęli wtedy wielkim krzykiem żydzi,
Myśląc: usłyszy, jeżeli nie widzi!
Dobre żydziska, dobre żydowice
Lamentowały: Aj wcj! bijąc w łono,
Nu! one głodne - pomarzną - potoną ...
Nu! a gdzie Pan Bóg - a gdzie błyskawice?
Czemu nie biją? .. Słuchaj, gdy, bywało,
Te żydy lament okropny zawiodą,
To serce moje, o tak aż skakało!
° tak! skakało me serce pod wodą;
130 ci powiadam, że są jakieś czary
Dziwne w modlitwach nawet obcej wiary;
Chwyta cię obca, jak matczyna ręka,
Łzy w oczach stają ~ i coś w sercu pęka.
Biedne żydziska -
I