Show publication content!

- 129 -
I poplamione sińcami i krwawe -
Niby przysłani na ciemne podwórze
Jacy okropni Aniołowie Stróże.
Daruj - lecz widząc te święte osoby,
Rzekłam: czy to wy, o biedacy głodni,
Coście w tak skrzące powchodzili groby,
Le mi jesteście tu naksztaH pochodni?
Mówcie: ja wasze poniosę żałoby
Na świat - jasności, złotych trumien godni!
Bóg też wspomina! na pokorną cnotę
I oto wam dal także trumny złote.
Tak ich żegnałam - a postanowiłam
Mniszeczek moich nie jątrzyć boleścią,
Ale aż na świat pójść z taką powieścią,
Aby świat wiedział, zkąd idę, gdzie byłam,
Jaka swawola w popach wyuzdana
I jak katują wierne sługi Pana. -
Wreszcie nadeszła ta noc pożądana,
2e cała ciżba popów, czernic pjana
Padła, snem ciężkim zjęta, jak ołowiem,
Wszyscy morderce ! Toż jednakże powiem,
2e jedna z czernic dobre serce miała,
Często ukradkiem do się zawołała,
A dała grochu, soli albo kłosów.
Patrzaj - mam jeszcze od niej krzyżyk włosów.
Ta jedna, sądzę, przeniknęła skrycie,
Le nam obmierzło już w niewoli życie,
2e już ot... wolność nam w naradach wschodzi,
A nie wydała - niech jej Bóg nagrodzi!
Otóż, wylazłszy po drzewach na mury,
Pn;;dkie skoczyłyśmy aż na dół z góry.
Wiatry nosily nas - i zwolna kładły,