Show publication content!

-- 110 -
Zwyczajną jestem, jak widzisz kobietą,
I taką byłam; - to jednakże powiem,
Żem Jliegdyś była panną myśli trwożnej,
Bom się rodziła w rodzinie zamożnej,
Psuta - na szczęście obdarzona zdrowiem
I wytrwałością.
Przyszedł dzień ofiary:
Sam Biskup zjechal, zwola1 uroczyście.
Wszystkieśmy drżały jak na drzewie liście;
Ja nawet jeszcze nie nabrałem wiary,
Trzl;slam się cała, zbiedzona, zalękła,
Strudzona, głową znękana, zawrotem,
Serce mi bilo ciężko, jakby młotem;
Myślalam, że gdzieś wielka żyła pękła
I kropliskami ciężko w pulsu sieje -
Krew kapie - a jak dokapie - zaleje.
SłuchanI - a czuję, że .iuż coraz bladnę:
Strach l - a cóż poczną biedne siostry moje,
Jeżeli trwogą zabita upadnę? ..
Nie l przed Biskupem żywą już dostoję.
Ale Bóg dobry - ol tak Pan Bóg dobry!. ..
Zaraz mi weszlo coś do serca mocy;
Ha pomyślałam: z Mieczysława Chrobry,
A z Mieczyslawskiej głaz w Dawida procy.
Niech czart próbuje. - Cóż? - choćby i bito.
Stanę mu twarz w twarz - niech walczy z kobietą!
I znów uczulam, że ten poryw ducha
Przydał Siemaszce odwagi i sity: -
Więc znów zacięłam zęby - zimna, głucha;
Ducha do ciala, jak nogi stonoga
Zebrałam w sobLe: jak na dno mogiły.
Zalękła poszłam do serca - po Boga!