Show publication content!

- 65 -
i
'
ziomków Polaków i na ojczystej ziemi, musiała się stać
dla Juliusza trucizną, która mu serce zalała. Mierosławski
po kilku drobnych potyczkach i po ostatniej bitwie
pod Sokołowem d. 2 maja zrozumiał, że dalej walczyć
nie można. l tak, jak zwykle dotąd, rozpoczęły się
aresztowania, na nowo zapelniły się więzieni a, a emigrantom
z francyi nakazano w ciągu 24 godzin Poznań
opuścić. Przy ostatnim pożegnalnym obiedzie, Juliusz
zapytał sędziwego majora, gdzie zostal tak strasznie
okaleczony? .. Pan Bukowiecki, nie znając rodzinnych
stosunków Słowackiego, z całą szczerością zaczął
opo,,'iadanie:
- Byłem w tylnej straży, zasłaniającej odwrót
francuzów pod Berezyną. Ugodzony kulą w nogę, padkm.
Pochwycili mię towarzysze i zawieźli aż do samego
Wilnćl. Tam wszystkie lazarety już były przepełnione.
Złożono mię więc rannego i przemarzłego
\V sieni mieszkania doktora Becll, polecając jego opiece.
Ale BeclI zawsze był łotrem. NapiętnowaI go też Mickiewicz
w Dziadach, strasznie, ale sprawiedliwie. Pan,
pallie Słowacki, wychowany w Wilnie, dosyć się musiałeś
nasłuchać o tym nikczemniku. Otóż doktór Becu,
przez nienawiść wszystkiego, co polskie i francuskie,
tyle był bezsumiennym, że mię kazał wyrzucić do mroźnej,
śniegiem zasypanej stajni i ani spytał o mnie. Trzeciego
clnia przyszli po mnie koledzy i prawie trupa
przenieśli do Szarytek. Po takiej kuracyi u p. Becu,
trzeba byłO amputować odmrożone członki, a ranną
nogG zaledwie w pół roku zgojono.
Słowacki zmiIczaI, i tak zapanował nad sobą, że
nikt z obecnych nie spostrzegł zmiany w twarzy. Gdy
zostal sam z majorem, nagle wybuchnąwszy płaczem,
rzucił siG do nóg starca i wołał błagalnie: "Przebacz