Show publication content!

- 70 -
Ostatnia Wigilia Bożego Narodzenia.
Pośród okoliczności bardzo już dla Słowackiego
smutnych, bo życie szybkim krokiem zmierzało do
swego kresu, nadeszła Wigilia Bożego Narodzenia roku
1848. Zwykle dzień ten spędzał poeta nasz wesoło
w gronie ludzi sobie życzliwych; w tym roku zapomniano
o biednym chorym tułaczu. Cały dzień spędził
samotnie; kochanego felusia w Paryżu nie było, tylko
odźwierny z żoną krzątali się, jako wierne i przywiązane
sługi kolo nieszczęśliwego chorego. Zabłysła gwiazda
na niebie, podano wieczerzę samotnemu tułaczowi;
ze łzami ją spożył; czy myślał kiedy, że tak sierocą
mieć będzie Wigilię? .. Och pewnie w tę smutną noc
betJeemską posłał poeta piękny wiersz do matki:
Do ciebie matko moja twarz obrócę;
Do ciebie znowu tak jak anioł bialy
Z obłędnych krajów polożyć się wróce
U twoich biednych stóp, bez szcześcia, chwaty,
Lecz bez łzy próżnej. Obojetnie zrzucę
R.eszte nadziei, zwiedzionych przez losy
jak liść, co we śnie upadł mi na włosy!
Odbiegłem ciebie w szaleństwa godzinie,
Lecz ileż razy z fali mórz i burzy,
Patrzałem na twój cichy dom w dolinie
jak człowiek, który myśląc, oczy mruży,
Myśląc, że myślisz o mnie, o twym synie,
Który nieszczęścia Bogu wiernie służy.
Lecz bez nadziei, łzami twemi żywy,
jak Chrystusowe w Ogrojcu oliwy.
Z błogosławieństwa twego miałem blaski
Gwiazdom podobne i cień w puszczach Gazy ...