Show publication content!

I
- 118 -
Ze to nie klasztor, ale dom katorżny)
Wtenczas już, mówię, biskupisko stare
Byłby, dal krzyże już i gwiazdne znaki,
Byleby tylko chwycić pozór jaki,
Ześmy ugięły przed nim naszą wiarę,
Więc raz znienacka do cerkwi nas wiodą
Głodne, trzęsące się od zimna, trwożne;
Zarazem czoło Biskupa bezbożne
Ujrzała - topór ujrzałam pod klodą ...
O! na Chrystusa, co nam winy zmazał,
Sądzę, że topór mi Pan Bóg pokazal;
Bom nic nie rzekła - a nad rozkaz słowny
Mniszkom znak dalam, w tak jasnych wyrazach,
Ze żaden Biskup, choćby jak duchowny,
Nie zrozumiałby. - W takich zwykle razach
Mniszeczki wszystkie czynią, co ja czynię,
Mówią, co mówię, wchodzą, gdzie ja wchodzę:
Teraz jak gąski stanęły na drodze,
Ja byłam woli całej monarchinią,
Pasterką owiec, a w chwili szkaradnej,
Kiedy uczulam w sobie taką władzę,
Rzekłam jak Chrystus, że nie stracę żadnej,
A wszystkie razem w niebo zaprowadzę
Rzekłam - i nagle porwawszy siekiery,
Ku Biskupowi poszłam: - Weź, Herodzie,
Weź popie! - ścinaj łby i rzucaj w dwiery.
A do mniszeczek: - Kładźcie się na kłodzie!...
Ledwiem wyrzekła, wszystkie buch na ziemię
Każda na belce głowę, ku mnie oczy ...
Myślałam wtenczas, że piorun wyskoczy
Z oczu Biskupa, lub jakie złe plemie
Czartów ognistych, krwawych nietoperzy
Z pod brwi wyleci i na mnie uderzy.