Show publication content!

- 49
- Oleś! a chwyciwszy idącego naprzeciw siebie
mężczyznę za ramiona, obrócił go ku światłu i drugi
raz wykrzyknął: "Oleś, cóż to, nie poznajesz mnie?"
Przechodzeń zlekka wysunął się z uścisku poety
rzekł
obojętnie:
- Niech pan daruje, ale ...
- Jakto? czy mnie nie znasz?
- Niech pan daruje, ale prawdziwie nie przypomillam
sobie.
W ówczas ze ściśnionem boleśnie sercem, wymówił
Juliusz swoje llazwisko.
Mimo to, i mimo, że w tak odległych krajach dwa
niegdyś z dziecinnych lat znajome sobie serca spotkały
się tu, li stóp Syonu, Oleś Szpitznagiel obojętnie zbył
Słowackiego, mówiąc mu zlekka na pożegnanie: "do
zobaczenia się!"
- Gdzie? pomyślał poeta ....
Nazajutrz ujrzał ziemię, o jakże piękną! podobną
do kobierca, okrytego renunkułami ognistego koloru
błękitnej i białej barwy, narcyzami, irysami i mnóstwem
illnego kwiecia. Tylko Jerozolima, zawieszona
jak gniazdo jaskółcze na Syońskiem wzgórzu, pomiędzy
dwiema schodzącemi się w południowej stronie
miasta dolinami, a raczej wąwozami i w sąsiedztwie
dzikich i niepłodnych gór miała wygląd groźny,
straszny.
U Grobu Chrystusa.
L dnia 14-go na 15-go stycznia miał Juliusz być
dopuszczonym do Grobu Chrystusa, to jest miał przy
nim noc spędzić samotnie. Dzień cały był silnie pod-