Show publication content!

, '
- 128 -
Co czynić - czego próbować? ..
Na tern stanęło: że my trzy najzdrowsze
W poselstwo wielkie pójdziemy do świata;
Niektóre chciały czekać wiosny, lata,
Lecz my, na wiatry duchy najsurowsze,
Jak stare Polki, zaraz ruchu chciwe,
Pozapalane - w ogniach, niecierpliwe ...
Ciągle, bywało, kręcim z koszul sznury,
Ciągle gadamy: jak, co, gdzie i kiedy?
Wtem raz mnie jeszcze Bóg w popów pazury
Dał i wybawił, jak owieczkę z biedy.
Pod wieczór idę po wodę z saganem,
A prawdę mówiąc, to wyszłam na zwiady.
Patrzę, przy pompie sam Biskup z polanem -
Choć grozą jasny, lecz jak papier blady.
Przy nim popi ska, krwią po rękach ciekną
Kije czerwone - znać że kogoś bili -
Kręcą się - szemrzą, czasem sobie szczekną -
Chodzą, jak gdyby głowę potracili.
Zbliżam się cicho - aż widzę Unitów
Księży - pod pompą, z krwią jeszcze na brodzie.
Nadzy - już leżą, jak trupy na lodzie,
Czarniejsi od tych lodowych blęldtów!
Patrzę - co? a im woda na łby ciecze
I marznie - że tak poranione głowy,
Jakby zamknięte w puhar kryształowy,
Skrzą się - a brody twardnieją, jak miecze.
A nie słyszałam jęku, ani krzyków,
Tylko te ruchy straszne spazmatyków.
A Bóg uczynił z nLch okropną zjawę,
Le stali jako wielkie trupy - złote