the process of security sector reform - ISAC Fund

István Gyarmati MILITARY REFORMS OF THE 1990s: LESSONS LEARNED FROM THE SUCCESSES AND FAILURES
dr Biljana Vankovska PRAVNI ASPEKTI REFORME BEZBEDNOSNOG SEKTORA: MOĆ I NEMOĆ PRAVA
3. The reform should not aim to reach the level of the most progressive
forces of today, but should aim to reach a level – at least in some, wellselected
areas – where these forces will be by the time of the “conclusion”
of the reform.
4. Reform is a long process. In order to maintain public support, reforms
must provide the political leadership with intermediate successes, which
can be shown to the public in regular intervals.
5. Reform should be based on long-term considerations. When planning
the reform, the time horizon of eight to ten years should serve as a basis.
It is also essential, however, to break down the long process into shorter
phases and plan for these shorter phases as they arrive – in the framework
of the long-term objectives.
6. Reductions are not equal to reform. Reductions in many cases, however,
will be necessary. It is also true for technical modernization: technology
must be introduced only gradually and only if and when the military
structures are ready to integrate new technology.
7. Any reform must be modernizing in nature. Traditions and so-called
national features must not be used as a pretext not to modernize and to
ignore relevant international trends.
8. Discipline is important both in the process of planning and, even more
so, in implementation. Continuous changes and compromises will make
the reform fail.
9. All reforms must set priorities. Implementation should follow these
priorities, which should not be changed according to the wishes of either
the military or the political leadership.
10. No reform can succeed without an adequate defense planning system
and sound resource management.
11. International advice is indispensable, but cannot be taken without
adapting it to the concrete situation faced by a given country.
This paper was originally published in the Compendium of lectures from
The Third School of Security Sector Reform, in 2004.
dr Biljana Vankovska
Redovni profesor na Filozofskom fakultetu u Skoplju
PRAVNI ASPEKTI REFORME BEZBEDNOSNOG
SEKTORA: MOĆ I NEMOĆ PRAVA
VLADAVINA PRAVA,
DEMOKRATIJA I DEMOKRATSKA KONTROLA
BEZBEDNOSNOG SEKTORA
Principi vladavine prava i demokratske kontrole bezbednosnog sektora,
podjednako imanentni za demokratsku vladavinu, bili su lajtmotivi reforme u
post-komunističkim društvima još od samog početka tranzicije. Iznenađujuće,
zbog različitih razloga, oni su se veoma retko mogli naći u svom prirodnom
jedinstvu. Na vladavinu prava se uobičajeno gleda kao na condition sine qua
non u procesu političke demokratizacije i transformacije. Demokratska kontrola
bezbednosnog sektora, međutim, se ređe stavlja u kontekst političkog procesa, a
mnogo više i češće se percipira kao jedan od najvažnijih kriterijuma za integraciju
u evroatlantskim strukturama. Zbog toga, elaboracija esencijalne veze između
ova dva principa mora se načiniti veoma vidljivom i eksplicitnom.
Polazna tačka ovog diskursa su obično iskustva i tradicije razvijenih zapadnih
demokratija, koje je stečeno i razvijeno u toku dugovekovnog prakticiranja demokratije.
S druge strane, sjajni rezultati u simultanoj implementaciji oba principa
ne oslobađaju i razvijene demokratije obaveze da permanentno brinu o njihovom
ponovnom preispitivanju u kontekstu novonastalih istorijskih konstelacija i
prioriteta. Izgradnja Zapadne bezbednosne zajednice (security community), i
nastupajući trend internacionalizacije civilno-vojnih odnosa, traže nove demokratske
odgovore, i to više ne samo na nacionalnom nego i međunarodnom nivou.
Tačnije, novi se izazovi javljaju u obliku demokratske (dakle, horizontalne i vertikalne)
kontrole nadnacionalnih oružanih snaga (NATO, EU) i primenljivosti
tradicionalnih mehanizama te kontrole. Međutim, ono što danas dominira je stanovište
da je Zapad odavno postavio temelje demokratske kontrole i da tu više nema
većih problema, osim tekućih.
78 79