Teatr 38. Grupa Piotra Szczerskiego

„Audiencja” wyrosła z prywatnych doświadczeń autora,który z konieczności podjął pracę w prowincjonalnym browarze.Tamtejszy „czujny” piwowar, chcąc zapewne przypodobaćsię władzom, bądź sprostać ich oczekiwaniom, zainstalowałamatorski podsłuch celem kontrolowania poczynańdysydenta i ostrzeżenia ówczesnych władz przed nieprawomyślnymliteratem. Havlowi do napisania „Audiencji” wystarczyłasama okoliczność przesłuchiwania i podsłuchiwania,które zresztą dla gorliwego piwowara skończyły się nienajlepiej(kiedy sprawa wydała się, władze odcięły się od niej,nie przyznając się – rzecz jasna – do jakichkolwiek związkówz tą aferą, a piwowar został usunięty z pracy). W pisarzu Wańkułatwo było dopatrzyć się porte parole samego autora.Jest i drugi plan – stwierdza Tadeusz Nyczek – drugie dno„rozdwojonej tożsamości”. „Audiencja” jest przecież nibyrozmową, niby przesłuchaniem. Dokładniej: zwykłą towarzyskąrozmową prowadzoną jakby w trybie przesłuchania.W pewnych odruchach, sformułowaniach piwowara odkryjemywszak bez większego trudu cechy śledczego. Czy dokładniej:cechy kogoś, kto chce być śledczym, kto chce tą funkcjępełnić, udając oczywiście, że bynajmniej nie o to chodzi, żewszystko to jest tylko taka sobie zwyczajna, kumpelska rozmowaprzy piwku. Ba, piwowar nawet chce pomóc, pisarzowi…robi wszystko – oczywiście… dla jego dobra… 93Spektakl zabawny i smutny zarazem, przy bliższym rozeznaniui głębszym odczytaniu ten komiczny chwilami tonustępuje tragizmowi. Dzięki niepospolitym możliwościom93Cyt. za: Stanisław Dziedzic: Dramaty ludzkiej egzystencji, op. cit.– 102 –