Teatr 38. Grupa Piotra Szczerskiego

Egzorcyzmy nad dawną świetnością teatru studenckiego,„zapis doświadczeń pokoleniowych”, „nowy ceremoniał teatralny”,„oryginalne skupienie uwagi widzów nad problemamiteraźniejszości”, „lekcja Becketta” – tak określała krytykanowy spektakl Szczerskiego. Wiele jeszcze jest w tych określeniachnawiązań do mitycznych schematów interpretacji,obecnych w publicystyce poprzedniego okresu. Najczęściejjednak podkreślano bardzo współczesne przesłanie „Becketta”,widoczne choćby w prostym zabiegu inscenizacyjnymodsyłającym do aktualnego „tu i teraz”, jakim były kartyz wypisanymi nazwiskami, datami urodzeń , zawodami czyfunkcjami, które towarzyszyły aktorom podczas spektaklu.Doszukano się nawet odnośników ponadpokoleniowych. Takwięc „lekcja Becketta” zastąpiła diagnozę Różewicza:W latach siedemdziesiątych mamy raczej „naszą małądestabilizację”, która nie jest już żadnym wyznaniem,wyrazem buntu czy chociażby nieprzystosowania. Owadestabilizacja nabrała dziś cech normalności, a może nawetczegoś oczywistego. 50Oczywistością stał się bunt i opozycja młodych po 1975 r.w stosunku do Nowej Fali, oczywistością stała się ideowai programowa różnorodność. Dopiero w 1978 i 1979 roku dopuszczonomożliwość istnienia grup nie realizujących więzipokoleniowych, czy tworzących nową, jakże inną więź.Młode teatry występują przeważnie – mówił Szczerski w listopadzie1979 r. w Toruniu na Forum Młodego Teatru –50op. cit.– 50 –