Teatr 38. Grupa Piotra Szczerskiego

argumentacją. Władze Zrzeszenia i jego aktyw, mentalniei politycznie tkwiące uporczywie w minionej epoce, chciałysię w sposób coraz bardziej otwarty pozbyć niedogodnegosąsiada, a w dodatku podnajemcy, dystansującego się corazwyraziściej od ZSP i jego politycznych pryncypiów, odwołującegosię do wymogów profesjonalizmu zawodowego,a nie politycznej deklaratywności.Wiosną 1987 r. doszło do próby usunięcia z pomieszczeń„38” zespołu Piotra Szczerskiego. Sięgnięto po scenariuszz początku lat 70., który doprowadził w 1973 r. do upadkuTeatru 38. Wówczas do powołanego właśnie StudenckiegoCentrum Kultury „Pod Jaszczurami’ włączono administracyjnielokal Teatru 38, który miał odtąd służyć także innymzespołom artystycznym. 85Teraz miało być podobnie: Teatr 38 – jak deklarowalidziałacze ZSP – mógł wprawdzie pozostać, ale na zgoła innychzasadach, jako jeden z kilku zespołów, w miniaturowychpomieszczeniach, z jedną sceną i widownią dla kilkudziesięciuosób. Dla Piotra Szczerskiego i jego zespołuproblem był głębszy: chodziło też o sferę niezależności. Nieod Uniwersytetu Jagiellońskiego, ale od Zrzeszenia StudentówPolskich, czy może raczej prominentnych krakowskichdziałaczy.W piśmie z 5 maja 1987 r., skierowanym do zastępcy dyrektorads. administracyjnych UJ – Zbigniewa Bąka, zawartezamierzenia RO ZSP w tych kwestiach, były wysoce jużskonkretyzowane:85Szerzej: Stanisław Dziedzic, Tadeusz Skoczek: Przygody z metacodziennością.Teatr 38 w latach 1960-72. Bochnia-Kraków-Warszawa, 2010, s. 108-109– 92 –