Teatr 38. Grupa Piotra Szczerskiego

„Hocki-Klocki” – pisał w dwa miesiące później, po premierzeKrzysztof Pleśniarowicz – to ambitny zamiar diagnozypostawionej społeczeństwu polskiemu. W tej niemal socjologicznejanalizie autorzy spektaklu posługują, się skrótemi jednoznacznością politycznego plakatu, co może uchodzićza zaletę wówczas, gdy teatr zaczyna pełnić taką właśniefunkcję w określonym momencie historii i dla określonej widowni.W tym przedstawieniu drażni nieco poprzez swą jednoznacznośćkompromitacja idei jedynie werbalnych („zdobniw gniew twórczy wznieśmy ramiona w las betonowych dokonań”),czy obnażanie mechanizmów żywiołowych działańi braku ludzkiej solidarności w sytuacji zagrożenia. Szczególnąuwagę zwrócono na problem hierarchicznej strukturyspołeczeństwa (akcja rozgrywana jest na dwóch poziomachpołączonych wielofunkcyjnymi drabinami). (...) Ostatnia premierateatru „Fantastron” – podobnie jak poprzednie adaptacjeBecketta, w wykonaniu tego zespołu – to właśnie teatrmarionetek, gdzie człowieka zastępują groteskowe podmioty)określone wyłącznie przez niezwykłość sytuacji. 41Z „Hockami-Klockami” odbywał „Fantastron” w 1978 r.tournee po Republice Federalnej Niemiec. W położonymw pobliżu granicy duńskiej Scheersbergu wystąpił zespółgościnnie w tamtejszym ośrodku młodzieżowym, podczasmiędzynarodowych warsztatów teatralnych (ośrodek tenposiadał swoich współpracowników w sześciu krajach europejskichi w Ameryce, a wśród nich znajdował się reprezentantPolski – Helmut Kajzar), a następnie odbywał arty-41Krzysztof Pleśniarowicz: Próba teatru współczesnego. „Dziennik Polski”,Kraków 1977, nr 320.– 38 –