Teatr 38. Grupa Piotra Szczerskiego

czych nad „Hamletem”, ale wskutek odejścia z zespołuAndrzeja Skupienia, który miał wystąpić w roli tytułowej,z realizacji zrezygnowano.Po klasyczny dramat sięgnął po latach Piotr Szczerski, któryrównież dokonał w szekspirowskiej tragedii cięć w tekście.Dzięki temu spektakl zyskał nie tylko na dynamice akcji.Przy daleko posuniętej swobodzie interpretacyjnej stałsię fabularną opowieścią o metodach dochodzenia do władzy,formach jej sprawowania w świecie, w którym wszelkiewartości są zagrożone i względne. W adaptacji Szczerskiego,w państwie targanym politycznym kryzysem i sprzecznościamijawi się głęboki kryzys cywilizacyjny, nie pozbawionywprawdzie wartości, ale bez szans na przyszłość. „Hamlet”był spektaklem o totalnej manipulacji – manipulacji na zasadziesprzężenia zwrotnego: wszyscy manipulują i wszyscysą manipulowani. Nie tytułowy bohater był jego centralnąpostacią, ale jego stryj Klaudiusz, jego też losy i poczynaniasterowały scenicznymi wydarzeniami. W kręgu króla – uzurpatorakoncentrowała się walka o opanowanie kraju, podporządkowaniemas, a przez taktyczną łaskawość Klaudiusza,dążenie do zdominowania narodu, i w konsekwencji upokorzeniego. Wielu widzom takie przedstawienie tematu kojarzyłosię ze współczesnością, ale komentowano ten sposóbprzedstawienia tematu (idei) w sposób bardzo różnorodny.Krzysztof Papka, odtwarzający rolę Klaudiusza, zręcznieprzerysował postać króla – uzurpatora, który jawił się nie tylkojako prostak bez skrupułów, władca o silnej woli, konsekwentnyi bezwzględny dyktator, ale też zdolny do wykazanianiemałej inteligencji w swym działaniu i postępowaniu.Znakomitą kreację stworzyła Janina Koneczna – Błońskaw roli monarchini, wyrafinowanej, cynicznej, oschłej, tar-– 81 –