Teatr 38. Grupa Piotra Szczerskiego

tów i emfazy dla dokonań Litwińców i Jasińskich wykazałydobitnie, że koncepcje teatru ubogiego i teatru otwartego,właściwe większości ówczesnych teatrzyków, stały w wyraźnejopozycji do programu realizowanego przez „Fantastron”.Seminarium ustaliło ponadto, że teatr studencki wszedłw okres wyraźnego kryzysu. Większość usiłująca naśladować„firmy” robiła to nieudolnie. Z drugiej strony „poszukujący”z koncepcjami poprzedników też nie byli akceptowani.Widocznie czas właściwy przemianom jeszcze nie nadszedł.Na Reminiscencjach „Ślepcy” zostali ponownie negatywnieprzyjęci 32 . Izabella Bodnar relacjonując pierwszy dzieńimprezy nazwała spektakl „Fantastronu” „bezsensowną zabawąmówiącą o szarości życia”. Denerwowało odbiorców –jak relacjonuje Bodnar 33 – ograniczenie suwerenności widzaoraz niepokojenie widowni 35 uderzeniami bicza („aktormoże się pomylić i zawadzić batem o widza”). O ile pierwszyzarzut może być słuszny, to drugi, uwzględniając późniejszedoświadczenia teatru otwartego – choćby słynne rozebranieuczestniczki spektaklu teatru japońskiego podczaswarszawskiego Teatru Narodów – jest nieco anachroniczny,a nawet śmieszny. Ostra krytyka „Fantastronu” o małonie doprowadziła do ponownego rozwiązania grupy. Teatrchwilowo zajął się innymi działaniami, powoli zapominająco fiasku koncepcji wyłożonych w „Ślepcach”. Na tradycyjnieodbywających się w maju krakowskich „Juwenaliach”zaprezentowano duże widowisko plenerowe „Wielka Inkwi-32Szerzej o tym [w:] Stanisław Dziedzic, Tadeusz Skoczek: Od „Fantastronu”do „Teatru 38”. „Notatnik Klubowy”. Kraków 1983, nr 1 (9).33Izabella Bodnar: II Krakowskie Reminiscencje Teatralne. „Gazeta Południowa”Kraków, 1976 , nr 55.– 30 –