Teatr 38. Grupa Piotra Szczerskiego

yło dla Szczerskiego łatwe: brał pod uwagę kierowanie zespołem„38” przez czas jakiś, do czasu wyłonienia następcy,najpewniej z młodszego pokolenia, rozważał też zasadnośćzaprzestania działalności Teatru 38. W rozmowie opublikowanejw krakowskiej prasie, Piotr Szczerski stwierdził:Nie chciałbym (…) aby mnie identyfikowano z Teatrem 38,choć 12 lat życia jemu poświęciłem. Realizowałem zawszewłasną koncepcję teatru – zarówno w „Judaszu”, „Fantastronie”,„38”, jak i na scenach zawodowych. Wszystko, corobię, pojmuję jako mój teatr. Dlatego nie chciałbym Teatru38 zamykać (jak to było w przypadku „Pleonazmusa”), boistniał on przede mną i może istnieć po moim odejściu. 112Kiedy jesienią z wyłonieniem jego następcy były nadaltrudności, gdy w zespole nie brakowało wprawdzie sił i determinacjido stawienia czoła przeciwnościom, których bynajmniejnie ubywało, decyzja o zaprzestaniu działalności,rozważana dotąd alternatywnie, uznana została jako odpowiedzialna.Szyld i dokonania zasłużonej, obrosłej już legendąplacówki był wielce zobowiązujący. I taką argumentacjęprzedstawił Szczerski rektorowi Uniwersytetu Jagiellońskiego.Została ona przyjęta ze zrozumieniem.112Teatr zostawiam młodszym. Z Piotrem Szczerskim rozmawia StanisławDziedzic „Echo Krakowa”, 1992, nr 164 ( 21-22 sierpnia).– 124 –