Teatr 38. Grupa Piotra Szczerskiego

łających w „Jaszczurach” od SZSP. Ten akt niepotrzebnejgorliwości ówczesnego kierownictwa klubu, przyniósł dużobolesnych dyskusji, spięć i konfliktów. Nie obyło się nawetbez interwencji milicji. Kierownik Teatru 38 został pozbawionyposady, aktorzy miejsca, gdzie ujawniała się ichtwórcza aktywność.Jednak już w lutym 1982 roku dały się zaobserwowaćpierwsze kroki mające na celu reaktywację działalności„38”. 65 Ponieważ SZSP nadał „formalnie” nie istniał, PiotrSzczerski i jego przyjaciele zwrócili się do prof. Jana Błońskiego,prorektora Uniwersytetu Jagiellońskiego ds. młodzieży,z prośbą i propozycją kontynuowania działalnościpod firmą najstarszej polskiej uczelni. Po uzyskaniu pozytywnejopinii dyrektora Wydziału Kultury UMK – AndrzejaDyi (niegdyś przewodniczącego Rady Okręgowej studenckiejorganizacji), w czerwcu 1982, Uniwersytet Jagiellońskiprzyjął Teatr pod swe opiekuńcze skrzydła. Następnymkrokiem było uzyskanie zgody Wojewódzkiego KomitetuObrony na prezentowanie starego spektaklu „Proces”. Odwrześnia Teatr 38 prowadził normalną, ciągłą działalność.Mimo pierwotnych niechęci, również organizacja studencka– po jej odwieszeniu – wyszła ze sporu w sposób dyplomatyczny.Jako gospodarz (ale nie właściciel) lokalu, studencizachowali pełne prawa w stosunku do pomieszczeń Teatru38 godząc się jednocześnie z zaistniałymi faktami formalnymi.Kierownictwo Teatru pozostało na etatach UniwersytetuJagiellońskiego. Uczelnia ta finansowała równocześniedziałalność artystyczną (np. wyjazdy zagraniczne) grupy.65Tadeusz Skoczek: Teatr wiecznie żywy. „Notatnik Klubowy”, Kraków 1983,nr 2 (10); Stanisław Dziedzic: Portrety Niepospolitych, Kraków 2013.– 69 –