Teatr 38. Grupa Piotra Szczerskiego

Przystanek „38’Zabawa czy pasja?Będąc studentem polonistyki UJ, napisałem sztukęo górnolotnie brzmiącym tytule „Z butami do nieba” – i topo to tylko, by ją natychmiast wystawić. Nie chciałem nikogoo nic prosić. Wtedy zresztą Teatr 38 został właśniezamknięty, choć jeszcze zdążyłem zobaczyć jego ostatniespektakle i byłem pod wrażeniem tego miejsca. Założyłemwięc własną grupę teatralną „Judasz” i przytulił nas Pałac„Pod Baranami”. Aktorami byli koledzy z roku, jak i ludziez ulicy, czyli z naboru, który ogłosiłem. Jak to w teatrze studenckim,była to mieszanka piorunująca, gdyż każdy przychodziłz innymi oczekiwaniami i dopracowanie wspólnegojęzyka zajęło nam około roku – w 1975 daliśmy jednak premierętej mojej sztuki. Na marginesie, wracając do tamtegoczasu, okazało się, że nie jesteśmy teatrem studenckim, bonie pracujemy pod egidą Socjalistycznego Związku StudentówPolskich, a to było warunkiem sine qua non – w innymwypadku bylibyśmy zaliczeni do grupy amatorskiejprzy domu kultury. Więc łaskawy mecenat SZSP przyjąłnas łaskawie pod swoje skrzydła i mogliśmy wziąć udziałw „prawdziwym” festiwalu, START ‘ 75 w Opolu, dla teatrówdebiutujących.Flirt z SZSP trwał do stanu wojennego, gdzie już jako Teatr38 zostaliśmy zaplombowani w sensie dosłownym (plombyna drzwiach, zakaz wstępu do teatru). W nurcie studenckimjednak czuliśmy się obco, miałem zawsze skłonność do te-– 143 –