Teatr 38. Grupa Piotra Szczerskiego

na ogół bardzo szybko zapomina o ideałach młodości (jedynymwyjątkiem jest Teatr 8 Dnia Lecha Raczaka) i zdradzateatr otwarty. Pojawia się okazja do zaprezentowanianowych, innych treści, choć niekoniecznie polemicznychi zrywających więzi z przeszłością.„Teatr pokolenia Lecha Raczaka i Zdzisława Hejduka – piszeJ.S. Ossowski – powstał w procesie destylacji teatrustudenckiego (akademickiego) lat sześćdziesiątych z ambicjitylko estetycznych – pod wpływem określonych przeżyćretoryczno-generacyjnych. Ponieważ polityka owego czasu,w sposób szczególny zawładnęła naszym życiem zbiorowymi ex post otworzyła się jako tworzywo, teatr „otwarty”był w pierwszym sensie ruchem politycznym zespolonymz autentyczną wspólnotą widzów. Uwrażliwiony na ludzkieatrybuty społeczne spełniał poniekąd rolę miejsca kompensacjiintelektualno-kulturalnej, wzbogacającej myśli o treścii wartości jakich unikała w latach „małej stabilizacji” kultura„oficjalna” 19W takiej to sytuacji społecznej, politycznej, kulturalnejpojawia się gdzieś w okolicach 1975 roku „nowy teatr poszukujący”.Na pewno dużo racji mieli ówcześni oponencitwierdząc, że jest on epigoński, nieautentyczny, nawet wtórny,nieprzystosowany, inny itp. Stąd w wielu werdyktachz tego okresu tyle narzekań, pojękiwań, krytyki i krytykanctwa.19Jerzy S. Ossowski: Teatr uosobiony w ludziach. [w:] Almanach ruchukulturalnego i artystycznego SZSP 1977-1980. Redakcja: Jerzy Leszin- Koperski,Zbigniew Sawicki, Andrzej K. Waśkiewicz, Warszawa 1980.– 14 –