Teatr 38. Grupa Piotra Szczerskiego

Piotrowi Szczerskiemu, który reżyserował spektakl,udało się sprostać tym wymogom, ale i osiągnąć efektz rzadka możliwy do zrealizowania przy scenicznej interpretacjidramatów Schaeffera: wyeksponować walory,specyfikę i złożoność warstwy słownej i sytuacyjnejtekstu. Aktorzy usytuowani zostali przez reżysera niejakona drugim planie. Tak pojęty służebny charakter aktorówwobec tekstu dobrze służył odsłonięciu jego walorów: nośnościtreści, wyeksponowaniu przewrotności sformułowańw nim zawartych, wreszcie celności spostrzeżeń i humorusytuacyjnego, nierzadko bardzo subtelnego. Aktorom(Violetta Zmarlak, Katarzyna Bartoszewicz, MarzenaAdamczyk, Jan Molicki, Mariusz Jakus, Dawid Żłobiński,Piotr Szczerski) udało się trafnie uchwycić ideę utworu,a widz, nie przestając znakomicie się bawić razem z aktorami,ulegał złudnym deklaracjom i zastrzeżonemu przezautora scenariuszowi. Napisał Bogusław Schaeffer w programieprzedstawienia:Można zapytać dlaczego „Próby” nie są sztuką poważną(gdy temat jest poważny), dlaczego zamazany jest obrazsztuki, w której nie wiadomo, co jest przedstawieniem, a copróbą; można zapytać, czy aktorzy grają, czy próbują, czypróbując już grają, czy jeszcze próbują, czy grając możnajeszcze próbować, czy mają tylko grać, bo za to płaci miłośniksztuk autora, tego, no, jak mu tam, a, Schaeffera. Ale nate pytania odpowiedzą aktorzy. 107107Bogusław Schaeffer: „Próby” w Krakowie. Refleksje spontaniczne [w:]Program teatralny „Prób”, s. 4 [egz. w zasobach archiwalnych autorów].– 117 –