Teatr 38. Grupa Piotra Szczerskiego

jest w stanie pojąć tylko człowiek w pełni świadomy swegoistnienia. Ale zarazem świadomość: jedynym wyjściem,jedynym ratunkiem, daje szanse wyboru, pozwala podjąćdecyzje na wagę życia. Spektakl, do którego każdy z twórcówwłączył cząstkę swojej indywidualności, wzbogacił goo bardzo osobistą wypowiedź, jest jakby próbą odzwierciedleniaaktualnie nurtujących nas problemów ujętych w formęartystyczną, jest jeszcze jedną próbą wyjścia. Spektaklw zasadzie nie kończy się …”Nasz debiut przypadł na bardzo trudny okres w teatrzestudenckim. Okres, który dzisiaj nie waham się określićmianem nietolerancyjnego, wręcz dogmatycznego.START 75 W OPOLU – festiwal teatrów debiutujących– nasze pierwsze wystąpienie i pierwsze… rozczarowanie.Okazuje się, że w zbiorowej pamięci jurorów i stałychbywalców festiwalowych są mocno zakorzenione wspomnieniaspektakli początku lat siedemdziesiątych; „Sennikpolski” Teatru STU, „W rytmie słońca” Kalambura, „Retrospektywa”łódzkich Siódemek itd. I w odniesieniu tychwydarzeń artystycznych w 1975 r. rozliczane są młode teatry.Wydarzeń, które powstały w sytuacji napięć społeczno– politycznych lat 68-70, będące zarazem ich artystycznymświadectwem. Tymczasem nam, jak i innym młodymzespołom trudno było nawiązać do spraw nieprzebytych.Trudno więc było kontynuować wieź pokoleniową, czegosię od nas domagano.I jeszcze do tego formuła Teatru Otwartego…, kreacjizbiorowej, bycia sobą na scenie…, owej specyficznej przyjacielskiejprywatności mającej połączyć widza i aktoraw akcie wspólnoty. Nie było miejsca na indywidualizm,trzeba było podpisać się pod tą formułą. W ogóle był to– 136 –