Teatr 38. Grupa Piotra Szczerskiego

samotności oraz lękiem przed nieustannie traconym czasem,tworzą niemal kosmiczny tragizm, którego wymiarjest w stanie pojąć tylko człowiek w pełni świadomy swegoistnienia. Ale zarazem świadomość jest jedynym wyjściem,jedynym ratunkiem, daje szansę wyboru, pozwala podjąćdecyzję na wagę życia. Spektakl, do którego każdy z twórcówwłączył cząstką swojej indywidualności, wzbogacił goo bardzo osobistą wypowiedź, jest jakby próbą aktualnienurtujących nas problemów ujętych w formę artystyczną,jest jeszcze jedną próbą wyjścia. Spektakl w zasadzie niekończy się... 26Nie kończą się również dyskusje o wartości sztuki przedstawionejprzez „Judasza”. Jedni odsądzali Szczerskiegood „czci i wiary” za agresję, przeładowanie treściowe.Publiczność przyzwyczajona do schematu wypracowanegoprzez STU czy „Pleonazmusa” doczytywała się wielurzeczy między wierszami, wielu nieistniejących treści, nieprzedstawianych prawd. Dochodziło do rozdźwięku międzypublicznością a aktorami. Spontaniczne współuczestnictwowidzów w spektaklu jeszcze bardziej to pogłębiało. Młodyi niedoświadczony zespół z trudem znosił takie obciążenia.W dodatku jedni zarzucali mu epigoństwo, a inni mieli zazłe, że nie nawiązywał w niczym do tradycji czołowychscen studenckich. Obce mu były doświadczenia z lat 1968-71, determinujące w poważny sposób oblicze artystycznei ideowe wielu popularnych ówcześnie teatrów. Nie kontynuowałrównież „Judasz” więzi pokoleniowych. Do tegowszystkiego dochodziły błędy warsztatowe młodych adep-26P. Szczerski op. cit.– 20 –