Teatr 38. Grupa Piotra Szczerskiego

Rok 1979 przyniósł wreszcie długo oczekiwany „boom” teatrówstudenckich. Symptomy nowych zjawisk, nowych jakościw teatrze otwartym dały znać o sobie już w 1975 r. Jednakżesiła przebicia młodych wciąż była za mała, wciąż wielcyspod znaku STU czy „77” przytłaczali swoimi koncepcjami.Młodzi nie chcieli wypowiadać się na starannie przygotowanych„dyskusjach” poimprezowych, bali się wiecznych posądzeńo brak generacyjnych dążeń, brak integracji z wielkimirocznikami Nowej Fali. Tę pokoleniowość niesłusznie mitologizowano,a przecież większość twórców teatralnych debiutującychw latach 1975-1979 nie znała „wydarzeń marcowych”z autopsji. Trudno było nawiązywać do spraw nieprzeżytych.Trudno więc było kontynuować więź pokoleniową, czego sięod młodych domagano – skarżył się Piotr Szczerski 46Sytuacja wyjaśniłaby się na korzyść „wstępujących” w latach1974-1978, gdyby powstało kilka rewelacyjnych spektakliodrzucających poetykę Nowej Fali, ale przedstawiającychnową treść, nową filozofię. Tymczasem nowe jakościprezentowano „półgębkiem” – bez przekonania i bez (powtórzmy)wybitnego artystycznego efektu. Sama negacjanie wystarczyła. Anita Czarnowska – omawiając festiwale„Start”– pisała:Postawa młodych grup wobec tradycji teatru studenckiegouzewnętrzniała się nie poprzez spektakle ale niekiedy bardzokonfliktowe kontrowersje z twórcami wcześniejszychdokonań. Często z ust młodych aktorów i inscenizatorów46Teatr studencki jako zjawisko artystyczne. [w:] Materiały Młodego Teatru.Warszawa 1983, s. 10.– 46 –