Teatr 38. Grupa Piotra Szczerskiego

wionych wersji nie usatysfakcjonowała mnie w pełni.Odczuwając niedosyt, rewidując jeszcze raz moje dotychczasowekoncepcje teatralne, podjąłem próbę realizacji„Nowego Wyzwolenia” posługując się tekstem S. Wyspiańskiegoi Witkacego. Premiera odbyła się w czerwcu1978 roku. Sam spektakl dojrzewał w mojej świadomościkilka lat – przez cały okres studiów polonistycznych.Było to wynikiem mojego zafascynowania romantyzmem.Romantyzm rozumiałem jako propozycje pewnej postawyczłowieka względem świata. Stąd ciągle powracał do mnieKonrad – bohater mickiewiczowski – bohater zbuntowany,który mówi: Nie! Który wyraża niezgodę na istniejącystan rzeczy, ale który za wszelką cenę chce również powiedzieć:Tak! Pragnie akceptacji i zwycięstwa swojej idei– ale najpierw musi się zbuntować.Zbuntować i w efekcie przegrać swoją heroiczną walkęze społeczeństwem, które nie chce i nie potrafi go zrozumieć.Pozostając w kręgu „Dziadów” Mickiewicza i „Wyzwolenia”Wyspiańskiego, nie widziałem jeszcze potrzebyprzetransponowania, nawet w awangardowej formie, tychdramatów na scenę nieprofesjonalną. Dopiero parodiapersyflaż Witkacego ośmiesza Konrada, ośmiesza stereotyppolskiego myślenia w kategoriach wielkiej jednostki,która przyjdzie, i …uporządkuje. Witkacy ośmiesza Konradów,ukazując, że w nowoczesnym „zniwelowanym”społeczeństwie, nie ma po prostu dla nich miejsca. Tymczasemta brutalna konkluzja nie rozwiązuje problemu…Dlatego ten dialog wieszczów (Witkacego za takiego uważam)chciałem pokazać na scenie. Dialog jednak rozegranywspółcześnie, w tej rzeczywistości, w której przyszło namżyć. Toteż teksty dramaturgów stały się jedynie materia-– 140 –